Cinevision
Film besprekingen: bioscoop, dvd en Blu-ray
Il Papà Di Giovanna
Italiaans cineast Pupi Avati liet zich in de jaren ’70 voor het eerst opmerken als horrorfilmer. Pas een decennium later verbreedde hij zijn horizon met huiskamerdrama’s, het genre waarin hij uiteindelijk zijn grootste successen zou boeken. Met als hoogtepunt ‘Il Cuore Altrove’ uit 2003, dat ondermeer meedong naar een Gouden Palm. Zes jaar en evenveel films verder is het opnieuw bullseye voor Avati, al is de eer die hem nu te beurt valt ons inziens niet helemaal terecht. De lauwerkransen voor hoofdacteur Silvio Orlando zijn dat dan weer wel.
De op het filmfestival van Venetië bekroonde Orlando speelt Michele, de vader van de schuchtere en labiele Giovanna (Alba Rohrwacher). Haar bleke huid en weinig flatterende kledijkeuze maken dat ze buiten het aandachtsveld van de stoere jongens valt die maar wat graag hun gespierde torso’s aan de lokale meisjes showen. Uit liefde voor zijn dochter geeft Michele, tevens leraar op Giovanna’s school, haar echter het gevoel dat alle jongens gek zijn op haar. Hij gaat zelfs zover een student te chanteren met zijn dochter om te gaan, hiermee onrechtstreeks een moord uitlokkend. Het gevolg: ondanks z’n goede bedoelingen ziet Michele zijn dochter naar een psychiatrische instelling verbannen.
‘Il Papà Di Giovanna’ gaat van start in het Bologna - Avati’s geboortestreek - van 1938. Parallel aan de verbrokkeling van die stad tijdens de Tweede Wereldoorlog ziet Michele ook zijn eertijds hecht gezin uit elkaar vallen. Trouw blijft de vader zijn dochter bezoeken in de kliniek, maar tegelijk moet hij met lede ogen toezien hoe zijn vrouw Delia (Francesca Neri), die zich ook van Giovanna afkeert en haar in de jaren die volgen niet één keer met een bezoekje verrast, er met de buurman, vriend des huizes en rabiaat Mussolini-aanhanger Sergio (Ezzio Greggio) vandoor gaat.
Avati kiest dan wel voor WOII als achtergrond, de oorlog zelf krijgen we slechts van op een afstand te zien. De regisseur maakt de juiste keuze om de close band tussen de twee hoofdpersonages centraal te stellen, maar het doet wél de vraag rijzen waarom hij dan precies z’n verhaal tijdens de oorlog laat plaatsgrijpen. Op die manier wordt het dramatische karakter van de prent de hoogte ingejaagd, maar tegelijkertijd ondergraaft Avati zo de kracht van zijn intieme familierelaas. Eveneens schuldig aan het ondermijnen van de sterkte van het basisverhaal zijn een stel zijsporen die weinig tot niks toevoegen en een einde dat een beetje te afgehaspeld aanvoelt. Dat is jammer, want een verhaal van een vader die zich wegcijfert voor z’n instabiele dochter heeft per definitie de juiste ingrediënten om zich onder je huid te nestelen. En dat lukt dus niet helemaal.
Gelukkig heeft Avati met Silvio Orlando een hoofdacteur uit de duizend te pakken. Z’n tedere, warme uitstraling maakt van Michele een geloofwaardige goedzak, al kan Orlando’s trefzekere prestatie niet beletten dat de vaderfiguur ook een aantal vragen losweekt. Waarom blijft Michele te allen tijde ijzig kalm, zelfs als zijn thuishaven en gezin instort? Wat drijft hem om zich een kluizenaarsbestaan aan te meten? Van een film die het hoofdpersonage in zijn titel draagt, mag je toch verwachten dat hij beter uitgewerkt is.