Cinevision
Film besprekingen: bioscoop, dvd en Blu-ray

Joann Sfar is al sinds 1996 een befaamd striptekenaar in Frankrijk. Wanneer zulk iemand de stap naar het witte doek zet, zou je verwachten dat hij één van zijn eigen creaties zou adapteren. Of dat-ie toch op z’n minst een animatiefilm zou maken. Niets blijkt echter minder waar. De ambitieuze Sfar brengt in zijn eerste worp als filmmaker namelijk een ode aan één van zijn grote idolen: enfant terrible Serge Gainsbourg.

Un conte de Joann Sfar, dixit de poster. Enigszins merkwaardig, zou je denken, gezien het hier een waar gebeurd verhaal betreft, maar van een conventionele biografische film is nooit sprake. Het wordt immers gauw duidelijk dat ‘Gainsbourg (Vie Heroïque)’ het moet hebben van zijn unieke sfeer en beeldtaal. Sfar kan zijn achtergrond als cartoonist niet verbergen en creëert onder andere een rol voor La Gueule, Gainsbourg’s alter ego met wie hij alleen converseert, die bovendien zo weggelopen lijkt uit een comic. De dialogen tussen de zanger, die op jonge leeftijd niet van de piano wilde weten en een carrière als schilder ambieerde, en z’n imaginaire tweede ik leggen sporadisch zijn ziel bloot. Hoewel.

Wie de man achter de mythe beter wil leren kennen, is er met deze film aan voor de moeite. Sfar slaagt er niet in het rookgordijn rond de legende - en niet dat afkomstig van de Gitanes die Serge Gainsbourg aan de lopende band rookte - op te lichten, maar dat lijkt-ie ook niet te willen. Hoe zou je het anders verklaren dat de debuterende regisseur voor de verhalen uit Gainsbourgs leven voortging op wat de man daar zelf over verkondigde, wetende dat hij het niet erg nauw nam met de waarheid? Al is het wel de enige manier om de publieke figuur, die Gainsbourg was, écht eer aan te doen.

Reeds vroeg in de film (in de openingsscène zelfs al, zo je wil) brengt Sfar Gainsbourgs liefde voor het andere geslacht naar voren. Vrouwen zouden de rode draad door zijn leven worden, en dus ook door deze film. Ondanks ‘s mans ruige look die sterk afweek van het heersende schoonheidsideaal wist hij alle mooie deernen te versieren. Notoir waren zijn relaties met o.a. Juliette Gréco, Brigitte Bardot en natuurlijk Jane Birkin, met wie hij succes- en schandaalsingle ‘Je T’Aime, Moi Non Plus’ op plaat zette. Die laatste twee worden bovendien treffend vertolkt door Laetitia Casta en Lucy Gordon, die hun rol niet enkel geloofwaardig inkleden, maar ook nog eens opvallende fysieke gelijkenissen vertonen met de karakters die ze neerzetten. Maar het meest van al kan je dat uiteraard zeggen van Eric Elmosnino die zo dicht bij de echte Gainsbourg blijft dat het angstaanjagend wordt.

Logisch is er ook een groot aandeel weggelegd voor de muziek en Gainsbourgs grootste hits passeren de revue. Vooral de scènes waarin-ie zich door Bardots beauté laat inspireren, bezorgen je kippenvel. Gainsbourgs veelal publieke leven was één grote chaos en dus is het begrijpelijk dat ook Sfars film een zekere structuur mist. Hij mengt poëtische scènes die doen denken aan Michel Gondry’s ‘The Science Of Sleep’ (ondermeer de passages met La Gueule) met meer stereotype biopic-verhaallijnen. Vooral in de tweede helft van de film durven die wel eens botsen, maar de tomeloze creativiteit die Sfar aan de dag legt, maakt toch dat ‘Gainsbourg (Vie Heroïque)’ je ruim twee uur geboeid houdt.

Peter Janssens