Cinevision
Film besprekingen: bioscoop, dvd en Blu-ray
Bo
We wagen ons eventjes aan een kleine voorspelling: ‘Bo’ wordt dé schoolvoorstellingfilm van 2010 én 2011. Waarom? Omdat filmmaker Hans Herbots en auteur Dirk Bracke, op wiens jeugdroman ‘Het Engelenhuis’ deze film is gebaseerd, iets te vertellen hebben. En dan wel in het bijzonder aan meisjes die even oud zijn als het hoofdpersonage. Als Belangrijke Boodschapfilm (met kapitalen inderdaad) is ‘Bo’ dan ook verdienstelijk, maar als drama dat inkijk moet bieden in de leefwereld van een 15-jarige tiener op weg naar volwassenheid schiet Herbots’ nieuwste tekort.
Deborah (Ella-June Henrard) is een puber die samen met haar moeder Chantal en haar jongere broer Junior inwoont in het veel te kleine appartementje van haar opa op de Antwerpse Linkeroever. Ze wil niks liever dan haar eentonige en voorspelbare leventje de rug toekeren, maar dat is veel makkelijker gezegd dan gedaan. Maar wanneer ze de 18-jarige Jennifer (Kalina Malehounova) tegen het lijf loopt, lijkt hier verandering in te komen. Die neemt Deborah mee naar de overkant van de Schelde, waar de grote, drukke stad met al haar verleidingen lonkt. Maar tevens tal van geheimen, zoals Deborah vlug zal ontdekken.
Zo komt ze erachter dat Jennifer als escorte werkt. Deborah, die steeds kort bij kas zit en door de niet bepaald rooskleurige financiële situatie thuis elk zakcentje goed kan gebruiken, is geprikkeld door de schijnbaar eenvoudige weg van Jennifer om aan geld te raken. Onder de naam Bo treedt ze binnen in een wereld waar ze nog helemaal niet tegen opgewassen is. De lokroep van het grote geld (voor het eerst in haar leven ziet ze eurobriefjes waar ze tot voor kort alleen nog maar van gehoord had) maakt dat Bo terechtkomt in een door drugs en snelle thrills gedomineerd milieu. Wanneer ze gearresteerd wordt en in een jeugdinstelling belandt, gaan haar ogen open en wil ze ermee kappen. Maar er zijn er die daar anders over denken.
Na de commerciëlere uitjes ‘Verlengd Weekend’ en ‘Windkracht 10: Koksijde Rescue’ vindt ‘Bo’ weer aansluiting bij Herbots’ eerste film ‘Falling’, waarin een adolescent vanuit een honger naar meer zich ook aan een sprong in het onbekende waagde en zo in een neerwaartse spiraal terechtkomt. Maar in tegenstelling tot bij die laatste film kan het de kijker niet schelen wat er met de hoofdfiguur gebeurt, en dat is nefast voor een film die precies empathie voor zijn titelkarakter probeert op te wekken. Ook de relatie tussen Bo en haar moeder lijdt onder die vlakke karakteruitwerking en de nevenfiguren zijn stereotypen à la de loverboy, de rijke zakenman die een dochter heeft van Bo’s leeftijd, etc.
Herbots wilde dit verhaal zo authentiek mogelijk vertellen en ging op zoek naar een echt tienermeisje om in de huid van Bo te kruipen. Met revelatie Ella-June Henrard heeft hij het getroffen. Ondanks het gebrek aan diepgang zet ze Bo geloofwaardig neer en brengt ze een waaier aan emoties oprecht naar het grote scherm. Minder te spreken zijn we echter over Hans Herbots’ cinema vérité-aanpak, dat hij duidelijk verwart met een schokschouderende camera die je net niet misselijk maakt. Combineer dat met een script dat met haken en ogen aan elkaar hangt en een boodschap die er met een voorhamer wordt ingeramd, en je hebt een film waar menig leraar een les aan kan ophangen. En wat hebben we vandaag geleerd?