Cinevision
Film besprekingen: bioscoop, dvd en Blu-ray
Bubble
Met acht films op z’n palmares sinds de eeuwwisseling, kunnen we moeiteloos stellen dat Steven Soderbergh een veelfilmer is. Pronken onder andere op z’n cv: de Oscarwinnaar ‘Traffic’, de crowdpleaser ‘Ocean’s Eleven’, het experimentele ‘Full Frontal’ en de sciencefictionfilm ‘Solaris’. Je hoeft geen kenner te zijn om te merken dat Soderbergh verscheidenheid hoog in het vaandel draagt. Z’n nieuwste project, het digitaal geschoten ‘Bubble’, is dan ook een logische stap op z’n exploratietocht.
Dit keer geen bekende acteurs - zelfs geen professionals - maar gewone mensen, van wie hij zelfs de eigen huizen als decors gebruikt heeft. Om het ‘het leven zoals het is’-sfeertje helemaal te vervolmaken en om het geheel toch zo realistisch en natuurlijk mogelijk te houden, liet Soderbergh de ‘acteurs’ zelfs hun eigen dialogen verzinnen. Uiteraard heeft ‘Bubble’ ook nog een verhaaltje - Soderbergh moet zelf toch ook iets doen - en bijgevolg stuurt hij de acteurs wel in een bepaalde richting. Het resultaat is een erg korte film (amper 73 minuten!), maar eentje die aanvoelt als een wachtzaal bij de dokter; er gebeurt niets en het is en blijft aftellen tot je eindelijk weggeroepen wordt. Het einde van ‘Bubble’ voelt dan ook als een totale verlossing.
Is er dan niets positiefs aan deze film? Tuurlijk wel. Hoewel het non-professionals zijn, is de vertolking van Debbie Doebereiner toch meer dan geslaagd. Het is moeilijk om mensen te beoordelen op een acteerprestatie, als je weet dat ze eigenlijk zichzelf moesten zijn, maar toch kan je niet anders dan het gevoel hebben dat Doebereiener daadwerkelijk een vertolking neerpoot. Nog een pluspunt is de beeldvoering; het zijn vooral statische shots, maar toch springt Soderbergh hier redelijk creatief mee om. Bovendien is het opvallend hoe mooi en afgewerkt het beeld oogt, hoewel hij z’n film toch op high definition gefilmd heeft.
‘Bubble’ is een experiment. Een film die je als echte liefhebber wel eens gezien moet hebben, maar die je naar alle waarschijnlijkheid niet rap een tweede keer bekijkt. Verder stellen we ons ook vragen bij de bedoeling van Soderbergh. Wilde hij een beeld creëren van eenzame mensen met niet-ingeloste verlangens of zou het gewoon een goedkope vorm van voyeurisme zijn, die hij dan als een kunstfilm kan laten doorgaan?