Cinevision
Film besprekingen: bioscoop, dvd en Blu-ray

Mocht Elia Suleiman ‘The Time That Remains’ als animatieprent opgenomen hebben, dan kon je ‘s mans film omschrijven als de perfecte mix tussen ‘Persepolis’ en ‘Waltz With Bashir’. Met de eerste heeft hij immers gemeen dat regisseur-acteur Suleiman in het verleden van zijn familie (en uiteraard van zichzelf) is gaan graven, met de tweede dat de Israëlische filmmaker het medium cinema eveneens aanwendt omwille van zijn therapeutische waarde. Het enige verschil met die twee recente pareltjes is dus dat zijn film niet getekend is. Al belet ‘m dat geenszins om visueel uit te pakken.

Deels autobiografisch baseerde Suleiman zich voor deze zestig jaar overspannende en in vier episodes opgesplitste kroniek - van 1948 tot nu - op de schriftjes van z’n vader, die anno 1948 verzetsstrijder was bij het Palestijnse bevrijdingsleger, en op de brieven die z’n moeder naar leden van de familie stuurde die het land hadden moeten verlaten. Suleiman neemt zelf de rol van de zoon op zich, maar ook stelt hij zich op als getuige en laat hij de beelden voor zich spreken. We zien ondermeer hoe Palestijnen doorheen de jaren in opstand komen tegen de bezetter (het Israëlische leger) en hoe een volk dat er uiteindelijk voor kiest om in z’n geboorteland te blijven wonen daar als het ware tot een minderheidsgroep behoort.

Het verhaal dat Suleiman vertelt, mag je beslist somber en zelfs deprimerend noemen, maar de wijze waarop de filmmaker het allemaal in beeld brengt, is dat allerminst. Net zoals Marjane Satrapi haar jeugdherinneringen in ‘Persepolis’ met zwarte humor en heel wat surrealisme kruidde creëert ook Suleiman een sfeer die je geregeld een glimlach op het gelaat bezorgt. Ook het werk van de man achter de camera is om van te snoepen, terwijl het rijke kleurenpalet waarvan die zich bedient prachtige shots tot gevolg heeft die heel sterk contrasteren met de niet erg opgewekte inhoud van het bronmateriaal.

Vooral knap is het feit dat Suleiman er ook nog in slaagt om tussen die visuele pracht een beeld op te hangen van de moeilijke situatie waarin een in Israël levende Palestijn vertoeft. De zogeheten Israëlische Arabieren hebben het niet gemakkelijk en ondanks het feit dat je mondhoeken af en toe - terecht - kamerbreed staan, gaat die boodschap nooit verloren. Het enige wat mogelijk stokken in de politieke wielen dreigt te steken, is het scenario van Suleiman zelf. Het als een warboel bestempelen, zou net iets te ver gaan, maar het niet altijd even stabiele tempo (soms gebeurt er veel op korte tijd, dan weer blijf je lang op je honger zitten) zorgen er toch voor dat je aandacht niet honderd procent naar het scherm gaat.

Dan was ‘Divine Intervention’ net dat tikkeltje beter gedoseerd. Zichzelf heruitvinden doet Suleiman dus allerminst, want ook in zijn voorganger (we slaan zijn bijdrage aan het multicultiproject ‘Chacun Son Cinéma’ voor de gemakkelijkheid even over) wierp hij al een beeld op van het leven van Israëlische Arabieren. Het verhaal dat hij in ‘The Time That Remains’ vertelt, is uiteraard persoonlijker, maar al bij al slaagt dit uit het leven gegrepen relaas van de cineast er minder in om écht onder de huid te kruipen. Maar het blijft prettig om vaststellen dat hij zijn gortdroge gevoel voor humor niet is kwijtgespeeld.

Peter Janssens