Cinevision
Film besprekingen: bioscoop, dvd en Blu-ray

Het op actielovers mikkende ‘The Tournament’ is een B-film met hoofdletter B. In de jaren ’80 en ’90 werden dit soort filmpjes aan de lopende band gemaakt en had het B-genre zelfs zijn contingent vaste sterren. De populariteit van ‘acteurs’ (of vechtjassen) als Steven Seagal, Sylvester Stallone, Dolph Lundgren of Jean-Claude Van Damme is het laatste decennium echter danig geluwd en nieuwe boegbeelden zijn er in tussentijd niet opgestaan. Hét bewijs? De aanwezigheid van Ving Rhames en Robert Carlyle.

Toen de eerste in 1994 deel uitmaakte van de supercast die Quentin Tarantino voor ‘Pulp Fiction’ verzamelde, werd hem een grote toekomst voorspeld, maar nu draaft hij aan als Joshua, een huurmoordenaar die zeven jaar na zijn overwinning opnieuw plant deel te nemen aan een toernooi voor contract killers, dat elke zeven jaar plaats grijpt in een willekeurige stad. Dit jaar viel de keuze van de malafide organisatoren op Birmingham. Aan het opzet is niets veranderd: dertig huurdoders - de beste ter wereld - strijden om de geldprijs van 10 miljoen dollar. De laatste overblijver gaat er mee aan de haal en mag zich ook ’s werelds beste huurmoordenaar noemen.

Deze wedstrijd vindt plaats onder de toeziende ogen van een select groepje miljardairs die gokken op de mogelijke uitslag. Op tv-schermen volgen ze hoe hun kandidaat het er vanaf brengt, terwijl de participanten elkaar in de gaten kunnen houden aan de hand van ingeplante chips en straatcamera’s. Hoewel, één speler probeert de technologie te slim af te zijn. Zo heeft één deelnemer zich ontdaan van zijn chip, die per abuis in het bakje koffie van een priester is terechtgekomen. Je kan dus al raden wat er vervolgens gebeurt: meneer pastoor gaat willens nillens deel uitmaken van het spel, zij het zonder één vuurwapen in aanslag.

Zolang ‘The Tournament’ niets meer wil zijn dan een blits ingeblikte actiefilm, kan je wel sympathie opbrengen voor het naar films als ‘Death Race’ en ‘The Running Man’ verwijzende uitgangspunt. De actie is vakkundig ingeblikt en moet bij momenten niet onderdoen voor wat je op de grote bioscoopschermen kan gadeslaan (de spetterend in beeld gezette achtervolging met een dubbeldekkerbus is om duimen en vingers van af te likken!). En ook het brutale karakter van de killers - aan deze wedstrijd nemen geen doetjes deel - komt goed uit de verf, al worden ze wel nooit in die mate uitgewerkt dat je voor iemand sympathie koestert. Zelfs de priester blijft een vlak figuur.

Echter gaat de film op het einde nog de meer dramatische toer op, een wending die sluit als een tang op een varken. Vooral ook omdat de houten klaas-prestatie van Ving Rhames - de laatste tien jaar nauwelijks nog een schim van z’n vroegere zelf - dan zelfs extra dramatische proporties aanneemt (lees: overacting-à-go-go). Al is het met de rest van de cast niet veel beter gesteld. Maar kan je het de acteurs echt kwalijk nemen dat hun personages lege hulzen zijn? Minder lege hulzen vinden de personages echter terug in de laders van hun schietijzer. En daar draait het toch allemaal om, niet? Wie zijn verstand al eens graag op nul zet, vindt in dit schietfestijn dan ook waarschijnlijk wel zijn gading.

Peter Janssens