Cinevision
Film besprekingen: bioscoop, dvd en Blu-ray
Skin
De Mandela die door Eastwood opgevoerd werd in sportdrama ‘Invictus’ leek meer geïnteresseerd in rugby dan in politiek, maar de impact die hij op de situatie in Zuid-Afrika gehad heeft, is immens. “Was Mandela maar president toen ik geboren werd”, dixit het hoofdpersonage. Wanneer we aan het eind haar verhaal hebben gehoord, begrijpen we waarom ze dat zegt. Dit stuitende waar gebeurde relaas verhaalt het lot van een Zuid-Afrikaans meisje met twee blanke ouders, maar met een zwarte huidskleur in een door apartheid verscheurde samenleving.
De genetische speling die Sandra Laing als zwarte baby liet geboren worden, zou gevolgen hebben op haar verdere leven. Haar blanke ouders waren allebei aanhangers van de Nationale Partij en stonden er dus op dat hun ‘blanke’ dochter naar een school voor blanken zou gaan. Maar dat blijkt helemaal niet zo eenvoudig als je huidskleur indiceert dat je zwart bent. Op school werd ze gepest, en niet uitsluitend door haar medeleerlingen. Op haar tiende werd Sandra de deur gewezen omdat ze de orde zou verstoren. Haar ouders besloten het daar niet bij te laten en spanden een zaak aan tegen de overheid met als doel hun dochter als ‘blanke’ te laten reclasseren. Met resultaat.
Alles peis en vree dan? Nee, toch niet, want Sandra voelt zich niet zó op haar gemak in de blanke gemeenschap en dan mag het ook niet verwonderen dat Cupido haar in de richting van Petrus leidt, een zwarte boer. Hun liefde weten ze lange tijd verborgen te houden, maar wanneer Sandra’s vader (Sam Neill) erop uitkomt, is hij ziedend. Daarop besluit Sandra haar hart te volgen - intussen is ze ook zwanger - en zo volgt ze Petrus naar Swaziland. Maar ook daar kan ze niet helemaal aarden. De situatie wordt er niet veel beter op wanneer ze ook in haar nieuwe woonomgeving na verloop van tijd bestempeld wordt als ‘de kleurlinge’ - ze is immers officieel blank.
In de rol van Sandra schittert Sophie Okonedo, die destijds voor haar sterke bijrol in ‘Hotel Rwanda’ met een Oscarnominatie gelauwerd werd. Hier bewijst ze dat die eer toen niet uit de lucht gegrepen was. Wat vooral indruk maakt, is het feit dat Okonedo in elke scène overtuigt - ook in die waarin haar personage veel jonger is dan het aantal jaren dat reeds op haar levensteller staat. Bij de bijrollen zit het ietsje minder snor. Sam Neill doet wat er van hem verwacht wordt, maar slaagt er nergens in zijn personage de karikatuur te laten ontstijgen. Hetzelfde geldt voor Alice Krige en Tony Kgoroge, die respectievelijk Sandra’s moeder en amant vertolken.
‘Skin’ is het regiedebuut van Anthony Fabian, wiens soapachtige mise-en-scène niet direct een groot talent verraadt. Al ligt het probleem vooral bij het scenario dat dertig jaar overspant in een speelduur van nog geen twee uur. Dan is het logisch dat je niet lang bij de feiten kan blijven stilstaan en dat je film veeleer fragmentarisch aandoet. Dat de balans uiteindelijk toch naar de positieve zijde overhelt, valt toe te schrijven aan de andere kijk op apartheid die deze film biedt door een titelpersonage op te voeren dat na verloop van tijd niet eens zelf meer weet waar ze zich écht thuis voelt. En als je erover nadenkt dat deze feiten zich nog niet eens zo heel lang geleden voltrokken, moet je al een hart van steen hebben om er niet een klein beetje door geraakt te worden.