Cinevision
Film besprekingen: bioscoop, dvd en Blu-ray

Vroeg of laat kruipt elk lid van de Wayans-clan schijnbaar wel eens achter de camera. In dit geval gaat het om Shawns, Keenen Ivory’s en Marlons neef Damien Dante (niet te verwarren met de gelijknamige Italiaanse dichter-schrijver!), die voor z’n eersteling goed naar zijn ooms gekeken heeft. Al kan je bezwaarlijk van een stichtend voorbeeld gewag maken. Flauwe humor blijkt immers nog altijd het handelsmerk van de familie Wayans, die in ‘Dance Flick’ niet toevallig de dansfilm op de hak nemen.

Waren ze een decennium geleden (‘Scary Movie’) nog enigszins vernieuwend in hun aanpak, dan zijn ze nu nog maar een schim van de af en toe grappige komedianten die ze op hun beste momenten waren. Een blik op de crew leert ons dat het scenario door maar liefst vijf personen geschreven is, wat het eens zo verbazend maakt dat ze er niet in geslaagd zijn een coherent script te construeren. Meer dan een echt verhaal betreft het hier een aaneenschakeling van sketches. Losse scènes die letterlijk uit een andere film gelicht zijn en waarvan enkel de pointe veranderd is met het oog op een (snelle) lach. Zoals z’n titel laat uitschijnen, gaat het in het gros van de gevallen inderdaad om dansfilms.

‘Dance Flick’ is een korte (83 minuten), maar desondanks toch vermoeiende zit. Door het gebrek aan samenhang is er geen plot die je interesseboog zelfs maar een beetje gespannen houdt, waardoor de focus volledig op de onophoudelijke grappenstroom komt te liggen. Op zich is dat geen probleem - ‘The Kentucky Fried Movie’ was één grote chaos, maar je lag wel voortdurend in een deuk - maar wanneer zoals hier de moppen van een bedenkelijk niveau zijn, dan blijft er maar weinig meer over om geboeid te blijven. Misschien gaan de Wayansen het gewoon te ver zoeken. De ergerlijke nood (een trend?) om in parodiefilms steevast de racistische dan wel seksistische toer op te gaan, gaat helemaal voorbij aan waar het genre in principe voor staat.

Wanneer je een genre op de korrel neemt, is het vooral belangrijk dat genre vanbinnen en vanbuiten te kennen, en de clichés van dat genre uit te vergroten. Wat (nu dus neef) Damien Dante doet, is een boel klassieke scènes kopiëren, ze voor de helft nagenoeg identiek uitvoeren en er dan een vaak vulgaire wending aan geven. En dat proces herhaalt zich voor het volle anderhalf uur. ‘High School Musical’, ‘Fame’, ‘Flashdance’, ‘Step Up’ en (vooral) ‘Save The Last Dance’ zijn maar enkele van de recente dansfilms die eraan moeten geloven. Maar gek genoeg zal de filmfan ook persiflages op o.a. ‘Black Snake Moan’, ‘Superbad’, ‘Juno’, ‘Twilight’ of ‘Crash’ spotten, niet meteen films die zich laten kenmerken vanwege hun dansscènes.

Maar alles is goed, zolang er maar te lachen valt, toch? Akkoord, maar dan op voorwaarde dat er daadwerkelijk te lachen valt. ‘Dance Flick’, mede geproduceerd door (jongeren)muziekzender MTV, is een puberale parodiekomedie, waarin door nog een andere Wayans-nieuwkomer (de zoon van Damon speelt één van de hoofdrollen) op z’n zachts gezegd niet evenwichtig geacteerd wordt. Sommige visuele gags weten per hoogste uitzondering nog wel een gniffel uit te lokken, maar in het gros van de gevallen (een beatboxende cameltoe?) is het toch vooral wenkbrauwen fronsen geblazen. Al zal de liefhebber van vuilgebekte humor (in het kwadraat) ons daar wellicht maar wat graag in tegenspreken.

Peter Janssens