Cinevision
Film besprekingen: bioscoop, dvd en Blu-ray

Don Coscarelli is een naam die de gemiddelde cinefiel waarschijnlijk weinig zal zeggen, maar die bij de horrorfilmfanaat ongetwijfeld onmiddellijk een belletje doet rinkelen. Dat gerinkel komt op het conto van ‘Phantasm’, een voor een halve appel en een windei gedraaide lowbudgetgriezelprent die in 1979 in de zalen kwam. Gefilmd met een budget van amper 300.000 dollar wist die tijdens zijn release ruim 11 miljoen te verzilveren. Ook vandaag is ‘Phantasm’ nog steeds een gegeerd goed voor fans van vintage seventieshorror.

Nochtans is het eigenlijk geen bijster goede film. Het verhaal raakt vaak kant noch wal, en narratief is er maar weinig afgelijnd. Coscarelli zelf beweert dat hij zijn verhaal bewust vaag hield omdat hij een fan was van Italiaanse horrorfilms die ook steevast sfeer laten primeren op helderheid. De vele slordig gemonteerde en vaak zelfs onafgewerkt ogende scènes laten echter vooral het werk van een niet-toonvaste filmmaker zien.

Toch valt er uit ‘Phantasm’ (het titelwoord leende Coscarelli uit de werken van Edgar Allen Poe) een min of meer duidelijke synopsis te puren. De broers Jody (Bill Thornbury) en Michael (Michael Baldwin) krijgen in de smiezen dat er rare dingen gebeuren op de plaatselijke begraafplaats. Verantwoordelijk voor het mysterie is de bizarre ‘Tall Man’, een begrafenisondernemer (vertolkt door Angus Scrimm) die, zo blijkt, over bovennatuurlijke krachten beschikt en de doden in het lijkenhuis steelt om hen te transformeren in moordende dwergzombies. Moet kunnen. Om genoeg zieltjes te sprokkelen helpt de Tall Man de natuur trouwens een handje door onwillige slachtoffers uit te schakelen met een vliegende zilveren bol, meteen de koopwaar van ‘Phantasm’, al was het maar omdat die bol tot nogal wat gore dingen in staat is.

De holderdebolderstructuur van deze bizarre freakshow wordt gelukkig voldoende gecounterd door de creativiteit waarmee Coscarelli te werk ging. Een creativiteit die nodig was om zijn gebrek aan fondsen te verdoezelen. Zo liet hij heel wat kennissen en vrienden opdraven op de set, zowel in de cast als in de crew. Met de meeste acteurs had hij al samengewerkt (Angus Scrimm inclusief), en voor de make-up, kostuums en production design engageerde hij zelfs zijn moeder. Er was ook nauwelijks genoeg geld om opnameapparatuur te kopen. Hetgeen Coscarelli noopte tot een slimme truc: hij huurde zijn camera’s steevast op vrijdag. Voor een dagprijs kon hij meteen vier dagen opnemen, daar hij in het weekend niet moest betalen, en hij de apparatuur pas op maandag moest terugbrengen. Geen wonder dus dat Coscarelli ruim anderhalf jaar bezig was met de opnames van ‘Phantasm’.

Het onverwachte succes van ‘Phantasm’ zorgde er alvast voor dat Coscarelli in 1982 de sword and sorcery-spielerei ‘The Beastmaster’ kon draaien. Een succes werd dat niet, en Coscarelli bleef dan maar trouw aan zijn eigen universum met de sequels ‘Phantasm II’ (1988), ‘Phantasm III: Lord Of The Dead’ (1994) en ‘Phantasm IV: Oblivion’ (1998). Die sequels oogstten opvallend minder bijval, maar in 2002 slaagde Coscarelli erin om alsnog een tweede culthit op zijn naam te schrijven met het inventieve ‘Bubba Ho-Tep’. Niet te zwaar onderschatten dus, deze Don.

Simon Couwens