Cinevision
Film besprekingen: bioscoop, dvd en Blu-ray

We hebben nog geen enkele roman van Nicholas Parks gelezen maar afgaande op wat Hollywood er telkens weer mee aanvangt (‘A Walk To Remember’, ‘The Notebook’), behoren we niet tot de doelgroep. Wie dan wel? Liefhebbers van stationsromannetjes, waarin de hoofdpersonages heel wat hindernissen moeten overwinnen om elkaar hun liefde te kunnen verklaren. Het klinkt romantisch, maar de suiker die Parks’ adaptaties doorgaans kenmerkt, volstaat om een diabetespatiënt in een permanente coma te doen belanden. Zo ook ‘Dear John’.

Niemand geschikter om zulke Hollywoodschmaltz in te blikken als Lasse Hallström, de Zweedse filmmaker die niet in de filmstad (of bij uitbreiding Amerika) opgegroeid is, en dat merk je vaak aan zijn films. Met het in zijn thuisland gedraaide ‘My Life As A Dog’, het onderschatte ‘Once Around’ en het voor een oscar genomineerde ‘What’s Eating Gilbert Grape’ bewees hij reeds vroeg in zijn carrière dat hij dramatiek op een geloofwaardige wijze naar pakkende pelliculebeelden kan vertalen. Zelfs ‘Casanova’ en ‘Hachi’ hadden in de handen van een andere filmmaker makkelijk tot sentimentele soep kunnen verglijden.

Maar toch kan ook zijn metierkennis ‘Dear John’ niet redden. Het verhaal van soldaat John (Channing Tatum) die tijdens twee weken vakantie stapelzot wordt op Savannah (Amanda Seyfried), een vrijgevochten sociaal bewogen meid, vat nooit helemaal vuur omdat de kijker hun romance niet ziet bloeien - eerder een fout van het fletse scenario dan van de degelijke, doch vlakke regie. Gezien John nog een jaar soldaat is, moeten de twee via brieven contact houden, maar de inhoud van die brieven komen we amper te weten, waardoor we de personages nooit kunnen doorgronden én nooit echt weten waarom ze precies voor elkaar vallen.

Alsof de afstand tussen de twee tegenpooltortelduiven - zij is een gevoelig meisje met ‘r hart op de tong, hij een robuuste bad boy die z’n stoerheid niet kan verbergen - nog niet volstaat, trekt Parks nog een extra blik miserie open. Zo speelt het verhaal zich af in 2001 en wanneer de WTC-torens instorten op 11 september ziet John zich verplicht bij te tekenen (Savannah’s hart breekt). Een andere verhaallijn zoomt dan weer in op de vader van John, die autistische trekjes vertoont. En dan wordt er in de tweede helft nog bij iemand lymfeklierkanker gediagnosticeerd. De pogingen die Parks en scribent Jamie Linden ondernemen om je naar de zakdoek te doen grijpen, zijn onophoudelijk.

En mochten ze erin slagen, zou geen haan erover kraaien, maar de iets te fikse scheut sentiment doet de film de das om, en leidt bovendien de aandacht te veel af van John en Savannah die tussen die diverse plotdraden nergens tot leven komen, ook al slagen de acteurs (Channing Tatum is getypecast, maar doet het aardig en Amanda Seyfried blijft een guitige verschijning) er wel in om hen nog een zekere diepgang te schenken. Eveneens verdienstelijk: de bijrol van Richard Jenkins als Johns vader. ‘Dear John’ is een film die uitstekend past in de Parks-canon: een slijmerig prefab-drama, ditmaal voor tieners en twintigers die ervan overtuigd zijn dat liefde alles overwint.

Peter Janssens