Cinevision
Film besprekingen: bioscoop, dvd en Blu-ray

Het leven van een vrouw in Hollywood is niet immer rozengeur en maneschijn. Dat ondervindt althans Molly Kagan, een bloedmooie, clevere en niet op d’r mondje gevallen Tinseltownschoonheid die door haar man in de steek gelaten wordt, de goed bij kas zittende filmbons en mediamagnaat Kenny Kagan zonder wiens credit cards en connecties ze het nu zal moeten zien te rooien. Van de ene op de andere dag is ze dus een starter wife, die haar leven (met ondermeer een jonge dochter aan haar zij) weer van nul zal moeten heropbouwen.

Oorspronkelijk was ‘The Starter Wife’ uitsluitend bedoeld als miniserie van zes afleveringen, maar het overdonderende succes en de kritische bijval (ondermeer tien Emmy-nominaties, waarvan de reeks er één wist te verzilveren) beslisten daar anders over. Het verklaart waarom sommige rollen in het eerste seizoen plots door een andere acteur/actrice ingekleurd worden - niet iedereen had een lege agenda om in de afgeleide serie te spelen! - maar lang duurde het liedje evenwel toch niet. Na seizoen één werd de stekker er namelijk weer uitgetrokken wanneer bleek dat de kijkcijfers niet de beoogde resultaten haalden.

Zonde, want deze in het Mekka van de filmindustrie gesitueerde melange van ‘Desperate Housewives’ en ‘Sex And The City’ mag dan de scherpe, satirische tandjes van z’n bronmateriaal - het gelijknamige boek van Gigi Levangie Grazer - een beetje bijgevijld hebben, toch biedt deze reeks een frisse blik in de interne Tinseltownkeuken. Levangie Grazer weet dan ook waarover ze spreekt/schrijft, ze was jaren de vrouw van producent Brian Grazer, van wie ze in 2006 scheidde - eveneens het jaar waarin ze ‘The Starter Wife’ pende. Maar, zo zegt ze zelf, geen van haar verhalen zijn gebaseerd op haar echte leven, al is de kijk op het leven van een Hollywooddeerne die we in deze (mini)serie krijgen er wel eentje uit eerste hand.

De link met de filmwereld zorgt voor een welgekomen extra pigment (let op de creatieve en hilarische fantasiesequensen, waarin klassiekers als ‘Body Heat’, ‘Basic Instinct’ en ‘Hello, Dolly!’ gepersifleerd worden), vooral omdat de belevenissen van Molly erg vaak de neiging vertonen om tot een soapniveau te verglijden. De romantische subplots in het bijzonder zijn weinig onderbouwd en doen maar weinig vonken overspringen. Enkel tussen Molly en Lou, hoofd van een productiefirma, geloof je dat er echt romantiek in de lucht hangt. Jammer dus dat die laatste in de uit tien afleveringen bestaande serie niet meer te bespeuren is.

Het blijkt overigens niet zo evident om op een afgerond geheel, wat de miniserie duidelijk was, verder te borduren zonder in herhaling of ongeloofwaardigheid te vallen. De makers zijn daar grotendeels in geslaagd, al moet je de levensloop van Molly (aan het begin van seizoen één staat ze er plots weer heel wat slechter voor dan op het einde van de miniserie) wel met een zekere korrel zout nemen. Maar dat blijkt niet moeilijk te zijn wanneer die rol vertolkt wordt door de onderschatte Debra Messing die als starter wife haar talent zestien episodes lang etaleert. Al is tevens Judy Davis (in 1984 al in ‘A Passage To India’, maar nooit echt op het voorplan getreden) puik op dreef als Molly’s beste vriendin, een afgekickte alcoholica. Luchtig vertier.

Peter Janssens