Zoeken

Nowhere Boy

  • Cinevision.be/nl quoteert Nowhere Boy met een 3/5
  • Regisseur: Sam Taylor-Wood
  • Cast: Aaron Johnson, Kristin Scott Thomas, Anne-Marie Duff
  • Genre: Muzikaal drama
  • Duur: 98 minuten
  • Releasedatum DVD: 11-11-2010
  • Distributeur DVD: A-Film HE
Bekijk de cover van de film "Nowhere Boy"

“Mother, you had me, but I never had you. I wanted you, but you didn’t want me. So I got to tell you, goodbye, goodbye”, zong John Lennon in ‘Mother’, een solosingle uit 1970. Geen grote hit echter (het haalde geeneens de Britse charts) en dat is ook tekenend voor de inhoud van dat nummer. We kennen John Lennon als stichter van The Beatles, als vredesactivist en pacifist, als man van Yoko Ono. Maar over het pre-Beatles-tijdperk is niet zoveel bekend. Fotografe Sam Taylor-Wood maakte er een film over, meteen haar regiedebuut.

‘Nowhere Boy’ is de titel, wat verwijst naar een uitspraak van een schooldirecteur die de jonge Lennon verwijt dat zijn leven nergens naartoe gaat. “Misschien hoor ik daar wel thuis”, antwoordt John, “Zeker als er nowhere veel genieën zitten.” Lennon was een rebelse tiener zoals elk ander, die begeesterd was door de attractiviteit van de toentertijd opkomende Elvis Presley. Het duurde niet lang vooraleer hij zich ook de typische look van een weerspannige tiener aanmat: vetkuif, lederen jekker en absoluut geen bril (daar zou-ie later in z’n carrière minder wakker van liggen). Samen met z’n vrienden stal hij 45 toeren plaatjes uit de platenshop en uiteindelijk startte hij een band, The Quarrymen.

Taylor-Wood baseerde zich op de memories van Lennons halfzus Julia Baird die in d’r roman ‘Imagine This’ het relaas vertelt van John Lennons jeugd en de invloed die twee vrouwen in het bijzonder op ‘m hadden. Zo is er zijn tante Mimi (Kristin Scott Thomas voegt weer een knappe rol toe aan haar steeds indrukwekkender wordende portfolio), die John vanaf zijn vijfde opgevoed heeft als ware hij haar eigen zoon. En zijn biologische moeder Julia (Anne-Marie Duff), van wie Lennon de grondbeginselen van de rock ’n roll leert. De emotionele confrontatie tussen die twee vrouwen - de ene sterk, de andere labiel - resulteert in één van de beste scènes van de film.

Niet in het minst omdat beide actrices geweldige vertolkingen neerpoten. Van Thomas weten we al dat haar talent geen grenzen kent, maar ook Duff (van het onderschatte ‘The Waiting Room’) is uitstekend op dreef als de moeder die met haar zoon niet de standaard ouder-kind-relatie beleeft. De show wordt door hen gestolen en niet door de 19-jarige Aaron Johnson, al doet die het als John Lennon lang niet slecht. Hoe moeilijk is het immers niet om gestalte te geven aan één van de meest iconische karakters uit de muziekhistorie? Het uiterlijk zit niet altijd correct, maar de stem wel. En de présence ook. Johnson, ook schitterend in ‘Kick-Ass’, heeft alles om een grote te worden.

Toch nog een puntje van kritiek? ‘Nowhere Boy’ springt als film niet uit de band zoals zijn titelkarakter dat vroeger in het echt deed. Taylor-Wood volgt de geijkte conventies van het biopic-genre, wat maakt dat je de écht creatieve scènes op één hand kan tellen (John die leert gitaarspelen). Bovendien zijn de emotionele bokkensprongen van de protagonist niet altijd even geloofwaardig (wil hij nu wel of niet met zijn moeder omgaan?). Het unaniem sublieme acteerwerk, de treffend geëvoceerde tijdsgeest en de prima niet-Beatles-klankband kunnen een gebrek aan diepgang niet geheel compenseren, maar het scheelt wel een stevige slok op de borrel.

Peter Janssens

© Cinevision.be/nl

   Bioscoop

   DVD/Blu-Ray