Cinevision
Film besprekingen: bioscoop, dvd en Blu-ray

De kans dat je na de recente golf Irak-films nog écht verrast zult worden door ‘Green Zone’ is klein. De derde keer dat superster Matt Damon (goed op weg om één van de allergrootste van zijn generatie te worden) en de Britse hyperkinetische actiefilmer Paul Greengrass de handen in elkaar slaan, willen ze het publiek niet enkel entertainen, maar ook een geweten schoppen. Hun boodschap werd echter al in tig andere films verkondigd, wat van deze Bourne in Bagdad een beetje mosterd na de maaltijd maakt. Al wil dat uiteraard niet zeggen dat de maaltijd niet kan smaken.

Damon speelt de rol van officier Roy Miller, die aan het begin van de Tweede Golfoorlog met z’n team op zoek gaat naar massavernietigingswapens. Hun info blijkt evenwel steeds van een onbetrouwbare bron te komen, want op elke locatie waar zich wapens zouden moeten bevinden, vangen Miller en zijn mannen bot. Dat doet de officier vermoeden dat er iets niet in de haak is. Maar wanneer hij tijdens een briefing zijn gedachten deelt met zijn oversten, blijken die daar weinig oor naar te hebben. Miller wordt echter benaderd door een CIA-agent (Brendan Gleeson), die eveneens zijn bedenkingen heeft bij wat er allemaal aan de gang is...

Wat volgt, is een zinderende politieke oorlogsthriller waarin een trouwe soldaat aan een eigen queeste begint met als inzet de waarheid. Het eindpunt van zijn persoonlijke missie laat zich eenvoudig raden, maar toch wil dat geenszins zeggen dat de weg ernaartoe geplaveid is met platgereden plotkasseien. Zo pakt scenarist Brian Helgeland (‘Payback’), die z’n mosterd haalde bij het boek ‘Imperial Life In The Emerald City’ van Rajiv Chandrasekaran, nu en dan uit met een spijkerharde scène die zelfs de maag van de meest doorwinterde filmfan zal doen keren. De emotionele dialoog tussen Miller en de Irakese burger die hem zijn hulp biedt, is dan weer zo confronterend dat je er niet ongevoelig bij kan blijven.

Als politiek pamflet heeft ‘Green Zone’ dus beslist z’n verdiensten en als suspenserijke thriller glijdt het ook vlotjes naar binnen, maar toch ga je nooit meeleven met het hoofdpersonage, dat nochtans puik neergezet wordt door Matt Damon. Je kan echter niet beweren dat het karakter dat hij neerzet grondig uitgewerkt is. Hij symboliseert de weldenkende G.I. die in de gaten heeft dat de ware toedracht van z’n missie voor hem verborgen gehouden wordt, meer niet. Dat geldt ook voor de rist nevenpersonages (Gleesons CIA-er, Amy Ryans journaliste, Greg Kinnears bureautype), die louter dienen om de plot op gang te houden en nooit hun eendimensionale karakter ontstijgen.

De vergelijkingen met de ‘Bourne’-reeks zijn ten slotte onvermijdelijk, gezien zowel de titelvertolker als de regisseur van de laatste twee episodes hier hun opwachting maken. Tevens visueel zijn er raakpunten. Greengrass zwenkt zijn camera als vanouds alle kanten uit, zodoende de kijker middenin de broeierige actie katapulterend. Dat doet hij vanaf de omineuze openingsscène tot het voorspelbare, daarom niet minder spectaculaire slot. Kijkers met een tere maag opgepast echter, want ditmaal doet Greengrass er nog een shake bovenop. Zelfs de gemiddelde Parkinson-lijder houdt zijn camera stiller. Maar laat je dat toch niet tegenhouden: ‘Green Zone’ is blitse actiecinema met de brains op de juiste plaats.

Peter Janssens