Cinevision
Film besprekingen: bioscoop, dvd en Blu-ray
Harry Brown
‘Harry Brown’ steekt van wal als sociaal drama met gewelddadig tintje. In een scène die gefilmd werd met een gsm zien we hoe drie bendeleden een moeder met kind bestoken en vervolgens koelbloedig neerknallen. Het gaat slecht met de Engelse jeugd, lijkt debuterend filmmaker Daniel Barber te willen zeggen, maar in tegenstelling tot wat je na die opener verwacht, knoopt-ie aan die stelling geen maatschappelijk document aan vast, maar wel een grimmige vigilante-thriller.
Titelfiguur Harry Brown (Michael Caine in sterke doen) is de man die het recht in eigen handen besluit te nemen, zij het niet meteen. Pas wanneer het straattuig dat Harry’s wijk terroriseert zijn beste vriend Leonard om het leven brengt, schiet hij in actie. Het is niet de eerste keer dat de Britse kameleon met twee Oscars op de schouw in de huid kruipt van een personage dat op wraak belust is. In ‘Get Carter’, één van de grootste classics op zijn conto, demonstreerde hij bijna veertig jaar terug al dat een rol als engel der wrake hem op het lijf geschreven is. Maar waar het karakter dat hij toen neerzette gedreven was door blinde haat (zijn broer werd vermoord) en reeds deel uitmaakte van het gangstermilieu, is z’n personage in ‘Harry Brown’ in essentie een vredelievende man.
Dat maakt deze ultrarauwe socio-thriller psychologisch meteen een pak interessanter: wat drijft Harry ertoe om finaal zelf naar de wapens te grijpen en voor morele, maar tevens moordende scherprechter te spelen? ‘Harry Brown’ slaat op die manier een brug tussen het sociaalrealisme uit Shane Meadows’ pareltje ‘This Is England’ en de vendettathematiek uit de ‘Death Wish’-serie. Scenarist met dienst Gary Young (van het snel te vergeten B-vehikel ‘The Tournament’) gaat dan wel voluit voor een spannende prent en komt nergens in de buurt van Britse gootsteendrama’s à la Ken Loach, toch sijpelt de sociale thematiek meer dan eens door de kogelregens heen.
Want vergis je niet: er wordt wel degelijk met scherp geschoten in deze spijkerharde chiller, die je regelmatig naar het puntje van de stoel loodst. De scène waarin Harry met het jonge schorem wordt geconfronteerd in een ondergrondse voetgangerstunnel zal je polsslag de hoogte injagen, evenals het moment waarop hij op zoek naar een wapen recht het hol van de leeuw intrekt. Ook de suspenserijke finale misstaat niet in het geheel, ook al bezondigen Barber en Young zich dan voor het eerst aan de genreconventies die ze tot dan toe nog heel slim wisten te omzeilen. Door de puike karakterschetsen - we leven mee met Harry’s queeste - werkt dit evenwel niet storend. Dat de briljante Michael Caine, die onlangs 77 kaarsjes uitblies, sterk op dreef is (en wellicht één van zijn beste rollen in jaren neerzet), zit daar beslist voor iets tussen.
Een puike thriller met sociale insteek dus, deze ‘Harry Brown’, waarin de politie traditiegetrouw achter de feiten aanholt (misschien het enige écht ongeloofwaardige puntje in het uitgebalanceerde scenario) en de titelfiguur vanuit een soort rechtvaardigheidsgevoel zelf als ‘burgerpolitie’ optreedt. Origineel is die verhaalkapstok misschien niet, maar wie de situatie in het Engeland van nu een beetje volgt, weet dat Barber wel degelijk iets te vertellen heeft. Dat hij dat doet aan de hand van een beklijvende nagelbijter is voor iedere filmfan mooi meegenomen. Sterke, goedgeacteerde én relevante cinema.