Cinevision
Film besprekingen: bioscoop, dvd en Blu-ray

We schrijven 1983. Alcohol, drugs en dansmuziek zijn de ingrediënten van de partycocktail die tijdens de openingsscène aan de gang is in het mondaine Los Angeles. Eén jongeman, Bruce, besluit om het feest te verlaten, maar eens op straat wordt hij overreden. Na de begrafenis zien we hoe zijn vrienden Graham, Martin en Tim er schijnbaar onverschillig bij blijven, zo de tranen van Raymond - de enige die écht aangeslagen lijkt - van tafel vegend. Aan de dood kan je toch niets veranderen, redeneren ze. De gevoelloosheid die de openingsscène kenmerkt, is representatief voor ‘The Informers’.

Buitenbeentje Gregor Jordan (‘Buffalo Soldiers’) haalde zijn mosterd bij het gelijknamige boek van Bret Easton Ellis, een verzameling kortverhalen, waarvan de literaire enfant terrible er o.a. enkele schreef toen hij nog op de schoolbanken zat. De stijl van de mozaïekroman sluit hierdoor nauw aan bij die van debuut ‘Less Than Zero’, tevens de eerste van z’n werken die naar het witte doek werd vertaald. Het weinig goedgeluimde maatschappijbeeld dat die film uit 1987 opwierp, vinden we alweer terug in deze sombere soap, een afspiegeling van een kille samenleving, die zich laat definiëren door afgestomptheid. Jordan weet het lege leven van de karakters knap te vatten.

Het is echter minder evident om zo’n waaier aan onderdrukte emoties en achteloze attitudes boeiend te maken. Wanneer de personages zelf niet eens in hun eigen bestaan geïnteresseerd lijken, waarom zou de kijker dat dan wel zijn? Seks, drugs, drank en ga zo maar door lopen als rode draad doorheen de subplots die ‘Short Cuts’-gewijs door elkaar manoeuvreren - de decadentie druipt van het scherm! - maar het lijkt allemaal nergens toe te leiden. Dat zorgt er uiteindelijk voor dat deze nochtans maar op één uur en een half afklokkende zit aanvoelt als een prent die minstens dubbel zo lang aansleept. Het zegt veel over de snelheid.

Gelukkig bieden sommige acteurs nog enigszins soelaas. Mickey Rourke is sterk in een korte rol als kindgapper, die zijn neefje (de overleden Brad Renfro) bij één van zijn ongure zaakjes betrekt. Ook Billy Bob Thornton doet het aardig als Hollywoodbaas, die er een turbulente relatie met z’n vrouw (Kim Basinger) op nahoudt, maar troost vindt in de armen van een tv-nieuwsanker (Winona Ryder). En een laatste duim gaat de hoogte in voor de onbekende Mel Raido als new wave rocker die zich graag aan jonge groupies tegoed doet. Voorts spotten we nog Amber Heard, zoals steeds schaars gekleed als tiener met troubles, en Chris Isaak als onverantwoordelijke vader die er niet in slaagt een gezonde relatie met zijn zoon op te bouwen.

Het beeld dat Jordan en Ellis (die zich voor het eerst ook liet overhalen mee het script te pennen) van de - in al zijn lagen - snobistische, onverschillige en holle Amerikaanse gemeenschap van de jaren ’80 ophangen, weet bij aanvang zeker te intrigeren, maar precies omdat een leeg bestaan ook in een leeg verhaal resulteert, gaat het al gauw vervelen. De iets te voor de hand liggende soundtrackkeuze (Men Without Hats, Simple Minds en Pat Benatar passeren) moet het er wat vlotter in laten glijden, maar helaas. Slotsom: de makers zijn zelf het slachtoffer van het zeer oppervlakkige karakter van hun bronmateriaal. En de kijker met hen.

Peter Janssens