Cinevision
Film besprekingen: bioscoop, dvd en Blu-ray

In deze tijd van zware ecologische voetafdrukken en het besef dat onze aardkloot helaas en waarschijnlijk het eeuwig leven niet heeft, worden er heel wat natuurfilms annex -documentaires uitgebracht, veelal om ons op bedreigde natuurpracht te wijzen. Al is het fenomeen van lange natuurdocumentaires niet nieuw: zo wonnen de Disneystudio’s in de jaren vijftig meerdere Oscars voor hun ‘True-Life Adventures’. De laatste jaren is het de Fransman Jacques Perrin die er schijnbaar zijn levenswerk van heeft gemaakt om films als ‘Microcosmos’, ‘Le Peuple Migrateur’ en ‘Océans’ in de zalen te krijgen. Een andere recente trendsetter is de keizerpinguïnprent ‘March Of The Penguins’ waarin het documentaire karakter een narratieve jas kreeg aangemeten, waardoor het geheel meer de structuur van een speelfilm aannam. Een aanpak waar ook deze ‘Turtle: The Incredible Journey’ zich van bedient.

Centraal staat de levensloop van een karetschildpad. En die is redelijk opvallend te noemen. Nog maar pas uit het ei gekropen, moet zo’n diertje op eigen houtje het strand zien over te steken om de open zee te bereiken. En dat lukt meer niet dan wel: geschat wordt dat gemiddeld maar één op duizend kleine schildpadden uitgroeit tot een volwassen exemplaar. De vijanden zijn talrijk: vogels, krabben en andere roofdieren liggen vaak op de loer om zich te nuttigen aan jong schildpadvlees. Ook de mens is een natuurlijke vijand (en zelfs geen kleintje) daar er jacht wordt gemaakt op de karetschildpad voor haar schild (er worden kammen en brilmonturen van gemaakt) en omdat het nest- en leefgebied steeds meer bevuild geraakt.

Een karetschildpad eet, zwemt, groeit, eet en zwemt nog wat meer en komt uiteindelijk na een lange reis onder water terug op het strand om zelf eieren te leggen. Een trip die maar liefst vijfentwintig jaar in beslag kan nemen! Om die circle of life in beeld te brengen veroorloven de makers zich uiteraard dramatische vrijheden. Omdat het niet echt mogelijk om het verhaal volledig te construeren met enkel maar echte onderwaterbeelden werd er al eens een effect gecreëerd met een blue screen, of kwamen er opnames in een groot aquarium aan te pas.

Wat niet wegneemt dat deze film vaak fascinerende beelden bevat. De trek van de piepjonge schildpadjes naar de oceaan, de manier waarop ze slapen in zeewier, hun ontmoetingen met haaien en dolfijnen… wie zich als eens voor de buis heeft genesteld voor een natuurdocumentaire van David Attenborough of af en toe tijd veil heeft voor programma’s genre ‘Halfuur Natuur’ zal hier gebiologeerd toekijken. Al richt het geheel zich (iets) te nadrukkelijk op het jonge grut. Dat uit zich vooral in de schoolse vertelaanpak (Miranda Richardson in het origineel, Georgina Verbaan in de Nederlandstalige versie).

Wie zijn documentaires liever puur natuur heeft, kan zich hier dus af en toe bekocht voelen. Maal je daar echter niet om en ben je in de stemming voor een uur en een kwartier stemmige onderwaterbeelden en inhaleer je daarbij graag een ecologische boodschap (beef en sidder als turteltje ei zo na in achteloos weggeworpen plasticafval verstrikt geraakt), dan zie je er waarschijnlijk geen graten in om te supporteren voor deze dappere schildpad(den).

Simon Couwens