Cinevision
Film besprekingen: bioscoop, dvd en Blu-ray

Het domste wat je kan doen wanneer je een franchise aan de gang wil houden, is je hoofdkarakter het loodje laten leggen. Tenminste, dat zou je denken. De makers van ‘Saw’ (en zijn vele vervolgfilms) zijn echter een heel ander oordeel toegedaan en laten zich door dat euvel niet tegenhouden om hun reeks te blijven uitbreiden. Dit zesde deel inmiddels borduurt verder op de Jigsaw-legacy en schotelt de kijker wederom een pak sadistische gruwel voor. Maar de bezieling en het perverse enthousiasme van de eerste episodes is ver zoek.

Wie voor deze aflevering nog interesse kan opbrengen, weet wellicht ook dat de killer wiens gruwelijke spelletjes aan het hart van deze horrorserie liggen de pijp reeds in het derde luik aan Maarten gaf. Of beter: aan Amanda, zijn protegé die het huiverhandeltje sindsdien draaiende houdt. Nu agent Strahm echter overleden is, wordt detective Hoffman naar voren geschoven als Jigsaws opvolger. Zijn eerste opdracht is proberen om de gruwelmoorden van zijn wraaklustige voorganger in de schoenen van de door hem omgebrachte Strahm te schuiven. Maar de FBI doorziet Hoffmans plannetje en wanneer die op het punt staat hem in te rekenen, zet hij een nieuw spel in werking, waarin hij Jigsaws laatste wens tot uitvoering brengt. Worden zijn ware bedoelingen finaal duidelijk?

Het antwoord op die laatste vraag luidt: nee. Maar dé vraag is wie daar na zes films ondertussen nog echt wakker van ligt. Naar de ‘Saw’-films kijk je niet voor een ingenieus in elkaar klikkende plot, als wel voor de huiveringwekkende moordpartijen. En op dat gebied heeft nieuwbakken filmer Kevin Greutert, die de regisseursstoel overneemt van David Hackl, zich mogen uitleven. De openingsact - traditioneel de scène die je maag het meest doet keren - is alweer een schot in de roos en een scène waarin twee slachtoffers hun adem moeten inhouden opdat anders een klem hun ribben dichtknijpt, doet opvallend efficiënt zijn werk.

De ‘Saw’-franchise vindt aansluiting bij (onophoudelijke) reeksen als ‘Friday The 13th’ en ‘A Nightmare On Elm Street’ - films waarbij alles tevens draait om slachtpartijen zo choquerend en angstaanjagend mogelijk in beeld te brengen. Dat dergelijke genreproducten na verloop van tijd in herhaling vallen, lijkt onvermijdelijk. Waar Jason Voorhees en Freddy Krueger echter toevallige passanten aan hun lemmet rijgen, kiest Jigsaw zijn subjecten zorgvuldig uit. Of dat deed hij toch in de eerste (en nog altijd beste) prent. De clevere insteek waarmee oorspronkelijk scribentenduo Leigh Whannell en James Wan op de proppen kwam (mensen worden geconfronteerd met hun eigen daden en worden daar voor gestraft), heeft vijf hoofdstukken verder echter heel wat aan kracht en uiteraard originaliteit ingeboet. Wat maakt dat dit zesde luik enkel bestemd is voor wie graag bloed ziet gutsen uit alle menselijke poriën.

Extra’s (Blu-ray): ruim veertig minuten aan bonusmateriaal prijkt er op dit blinkende schijfje, maar erg veel opmerkelijks bespeurden we niet. De blik achter de schermen, de interviews, de featurette over Tobin Bell, het zijn weinig meer dan onderlinge schouderklopjes tussen cast en crew die niet veel meer vertellen over de productie zelf. De horrorfan, die de vorige vijf delen kon smaken, zal dit zesde er echter evengoed bijnemen. Met of zonder interessante extra’s.

Peter Janssens