Cinevision
Film besprekingen: bioscoop, dvd en Blu-ray

Na twee oer-Britse pareltjes (‘Pride & Prejudice’ en ‘Atonement’) steekt supertalent Joe Wright de plas over voor ‘The Soloist’, een waar gebeurd drama over de buitengewone relatie tussen een schizofrene vioolspeler en een journalist, die aan die bijzondere verhouding een reeks columns en finaal zelfs een boek wijdt, dat dienstdeed als bronmateriaal voor deze prent. ‘The Soloist: A Lost Dream, An Unlikely Friendship And The Redemptive Power Of Music’ luidde de titel van die roman, en die vlag dekt prima de lading.

De ongewone (en onwaarschijnlijke) vriendschap voltrekt zich tussen de gedesillusioneerde journalist Steve Lopez (Robert Downey Jr.) en de dakloze straatmuzikant Nathaniel Ayers (Jamie Foxx), wiens begenadigd muzikaal talent Lopez in het oor springt wanneer hij door de verpauperde Skid Row-buurt in Los Angeles verzeild raakt. De verloren droom uit de romansubtitel is die van Ayers. Ooit een pupil aan de Juillard muziekschool belandde hij door een vlaag van geestesziekheid op de straat, daarmee een beloftevolle carrière als musicus in de kiem smorend. Zijn droom is en blijft echter een optreden te geven in de Walt Disney Concert Hall.

De verlossende kracht van muziek ten slotte houdt hem op de been, en zorgt er ook voor dat hij Lopez leert kennen. Wanneer die laatste Ayers een cello als geschenk geeft, levert dat een scène op die ons - al was het maar voor even - deel laat uitmaken van dat helende muzikale vermogen. Joe Wright doet zijn best om de steeds nauwere verbondenheid tussen z’n twee hoofdkarakters ten allen tijde voelbaar te maken naar de kijker toe, maar ‘The Soloist’ bevat te weinig scènes die naar de keel grijpen of écht ontroeren. Al belet dat de voormalige Britse kostuumfilmer niet om visueel weerom alle registers open te trekken, met als gevolg een film die er onberispelijk uitziet.

Met het scenario schort echter het één en ander. Zolang de focus ligt op de relatie tussen de journalist die zelf gerehabiliteerd moet worden en het muzikale genie dat ‘m daar onrechtstreeks bij helpt, klinkt ‘The Soloist’ oprecht, maar de obligate flashbacks (die belichten hoe Nathaniel in z’n huidige situatie is terechtgekomen) hengelen iets te opzichtig naar goedkoop melodrama. Tegelijk probeert de prent ook nog iets zinnigs te zeggen over het daklozenprobleem in de VS, net als over de alsmaar terugvallende krantenverkoop. Ambitieus zonder enige twijfel, maar het ondermijnt de aangrijpende hoofdverhaallijn, die daardoor aan kracht inboet.

Twee sterke acteurs maken evenwel heel wat goed. Je zou verwachten dat een ticspecialist als Jamie Foxx (zie hem tekeergaan als Ray Charles in ‘Ray’) met een rol als die van Ayers prima uit de voeten kan, en dat is zeker zo, maar toch steelt hij de show niet. Robert Downey Jr. bewijst namelijk dat er op zijn acteertalent nog geen spatje roest zit, ook al vergooide hij dat de laatste jaren nogal makkelijk aan ‘Iron Man’ en ‘Sherlock Holmes’. Zijn gekende ironische stijl laat hij ditmaal met succes achterwege en als de ontnuchterde Lopez is-ie aandoenlijk ingetogen. De scènes waarin de twee mannen het scherm delen, vormen het kloppende hart van dit fijne, doch niet altijd even evenwichtige melodrama.

Extra’s (dvd): de featurettes die tonen hoe de film tot stand gekomen is, bieden niet veel echt boeiende info, maar de audiocommentaar van Joe Wright - een heerlijk én interessant man om naar te luisteren - maakt dat ruimschoots goed. Een laatste bonus zijn een aantal verwijderde scènes, die wat ons betreft ook rustig in de film hadden gemogen. Misschien had het ambitieuze ‘The Soloist’ over het algemeen wel wat langer mogen duren. Dan had de relatie tussen Lopez en Ayers niet alleen nog wat meer ademruimte gekregen, eveneens waren de andere aangeraakte thema’s dan een tikkeltje beter uit de verf gekomen. Niettemin verdienstelijk.

Peter Janssens