Cinevision
Film besprekingen: bioscoop, dvd en Blu-ray

Steve Carell en Tina Fey zijn zonder twijfel de geinigste grapjas en coolste comédienne van het moment. Hij brengt het soort knuffelbeerhumor dat zowel je lachspieren als je hartkamer aanspreekt (‘Little Miss Sunshine’, ‘Dan In Real Life’). Zij is dan weer een genie wanneer het aankomt op satire (‘30 Rock’, die briljante Sarah Palin-impressies). Steek ze beiden in een film en het kan niet meer fout lopen, moet cineast Shawn Levy gedacht hebben. De heerlijke chemie tussen dit olijke duo is echter de enige reden om ‘Date Night’ te bekijken.

Zowel Carell als Fey, (ex-)‘Saturday Night Live’-coryfeeën, beschikken over een zeer goed ontwikkeld improvisatietalent, en dat merk je in elke scène die ze delen (zo goed als elke scène). Dat levert een aantal hilarische oneliners op die je meer dan eens in een stevige deuk doen vallen. Een voorbeeld? “If we are going to pay this much for crab, it better sing and dance and introduce us to the little mermaid”. Aldus Claire Foster (rol van Fey) wanneer ze de menukaart van een nieuw visrestaurant in the city onder ogen krijgt. Haar man Phil (Carell) heeft haar daar mee naartoe genomen om de sleur van hun wekelijkse date night te doorbreken.

Doordat ze zich uitgeven voor een ander koppel - een vluggere manier om aan een tafel te raken, was er niet - belanden ze echter middenin een afpersingaffaire. Het paar wier tafel de Fosters ingenomen hebben, blijkt immers in het bezit van een USB-stick met daarop geheime informatie. Voor ze goed en wel zelf beseffen wat er aan de hand is, krijgen Phil en Claire het aan de stok met ondermeer corrupte flikken en een invloedrijk maffiabaas. Gelukkig kunnen ze voor hulp terecht bij Holbrooke Grant, een veiligheidsagent annex eenmansoperatie die Claire nog kent van vroeger. Een geweldige rol van een zich in zijn hemd zettende Mark Wahlberg - of niet, want de hele film lang showt hij zijn blote torso (een hilarische running gag).

‘Date Night’ vertrekt vanuit een heel klassiek plotfundament (de persoonsverwisseling), maar dat belet scribent Josh Klausner niet om er een vinnige komedie op te bouwen. Tenminste, zolang de Fosters van de ene verbazing in de andere blijven vallen, weet de film te charmeren - niet weinig omdat de twee protagonisten eens geen domme tieners zijn, maar volwassen en verstandige mensen (met een sputterende relatie waar een tikje sleur in is gekropen) die de zaken aanpakken zoals u en ik dat ook zouden doen. Maar eens ze het hele mysterie uitgeknobbeld hebben en de finale zich aandient waarin ze de situatie traditioneel in hun voordeel moeten zien te keren, gaat het bergaf - met als dieptepunt een gênant (en niet grappig) paaldansje.

Jammer dus, want ook het blik nevenacteurs - een heleboel sterren treden aan in veredelde cameo’s - dat Levy opentrekt wanneer Phil en Claire hun vlucht inzetten, levert nu en dan vonken op. Vooral het door ‘Heat’-snoodaard Robert De Niro beïnvloede misdadigerskoppel dat James Franco en Mila Kunis neerpoten, is een schot in de roos. Maar de beste momenten zijn die waarin Carell en Fey (zie het knetteren tussen die twee!) het mooie weer maken: de scène waarin ze zich uitgeven als twee leden uit de entourage van Will.i.am, de scène op het politiekantoor of hun gisspelletjes aan tafel. Hoewel niet erg voorspelbaar en slechts sporadisch platvloers bevat deze ‘After Hours’ light finaal te weinig van die opleukers om écht bij te blijven.

Peter Janssens