Cinevision
Film besprekingen: bioscoop, dvd en Blu-ray

Als je bereid bent om hard te werken en je in te zetten voor je succes, dan kom je er wel. Zo zegt de American Dream, voor sommigen een ideaal, maar voor de meesten een illusie. Zo ook voor Mouna, het sympathieke en ietwat naïeve Palestijnse hoofdpersonage uit ‘Amerrika’. Ze zit er niet mee in de handen uit de mouwen te steken, maar ontdekt toch dat het niet per definitie voldoende is om iets te bereiken in het land van melk en honing.

Het feit dat ze Arabische roots heeft en haar geluk zoekt op het moment dat de Amerikaanse troepen Irak binnenvallen (volg het live op televisie!), zit daar natuurlijk ook voor iets tussen. Toch is de keuze van Mouna om samen met haar tienerzoon Fadi naar de States uit te wijken een keuze die je begrijpt. Als gescheiden Palestijnse moeder was het leven in haar thuisland geen lachertje: iedere dag moet ze op weg naar haar werk omrijden vanwege de Israëlische Westoeverbarrière (een door Israël opgetrokken apartheidsmuur) en moet ze de vernederingen aan de controleposten doorstaan. Wanneer ze een brief ontvangt waarin staat dat ze de bezette gebieden mag verlaten, twijfelt ze nog even, maar haar zoon trekt haar uiteindelijk over de streep.

In Amerika trekt ze in bij haar zus Raghda, die reeds vijftien jaar geleden naar Illinois trok en daar nu met een Palestijnse arts en tienerdochter woont. Zij begrijpt niet wat Mouna in Amerika komt doen; Raghda heeft er namelijk nooit kunnen aarden. De goedlachse, opgewekte Mouna kijkt blijmoediger tegen de dingen aan, maar ondervindt gauw dat een plek vinden in een nieuw land geen sinecure is. Helemaal niet als dat land in post-9/11-modus alles wat aan het Midden-Oosten gelinkt kan worden, associeert met terrorisme. Die kortzichtigheid maakt het Mouna niet makkelijk om een job te vinden (ondanks haar twee diploma’s) en de leergierige Fadi om respect te verdienen in de school.

Regisseuse-scenariste Cherien Dabis, zelf de dochter van een Palestijns gezin dat naar de VS verhuisd is, verrast met een lichtvoetige parabel, die ondanks zijn ernstige thematiek veeleer de intentie heeft een glimlach op je gelaat te toveren. En dat lukt zonder veel moeite. Dabis schept karakters die noch zwart noch wit zijn en ook wat ze meemaken, voelt ten allen tijde realistisch. Net als haar innemende protagoniste kijkt de debuterende filmster misschien door een iets te roze bril, maar storen doet het nooit. De (gekende) moraal van het verhaal kruipt bovendien maar heel subtiel naar de oppervlakte.

Dat je het warmhartige, charmante ‘Amerrika’ (origineel heette de film ‘Amreeka’) zo makkelijk in je hart sluit, heeft te maken met de beminnelijke personages die je zonder uitzondering een knuffel wil geven. Zelfs de eerder nukkige zus Raghda, die door Hiam Abbass (‘Lemon Tree’, ‘Munich’, ‘The Visitor’ - zij is altijd goed!) geweldig neergezet wordt. Maar dé ster is de bij ons onbekende Nisreen Faour als Mouna, een getergde vrouw wiens optimisme er steeds voor zorgt dat het leven ook haar blijft toelachen, ook al lijkt dat niet zo. Getuige daarvan de mooie vriendschap die ze opbouwt met een jongere collega in de hamburgertent waar ze aan de slag gaat of haar relatie met de joodse directeur van Fadi’s school. Zolang er hoop is, is er kans op geluk. Vertederend filmpje.

Peter Janssens