Cinevision
Film besprekingen: bioscoop, dvd en Blu-ray
Defendor
In a city where justice is an illusion, only the delusional fight back, aldus de tagline van ‘Defendor’. In deze Canadese actiekomedie van debutant Peter Stebbings kruipt Woody Harrelson - na rollen in ‘2012’, ‘Zombieland’ en ‘The Messenger’ helemaal terug van weggeweest - in de huid van de mentaal ietwat achtergestelde Arthur Poppington, die gelooft dat hij de superheld Defendor is. Via zijn vigilante-alter ego trekt hij ’s nachts de straat op, op zoek naar z’n aartsrivaal Captain Industry.
Een gewone man die zich een superheldenoutfit aanmeet en zelf voor scherprechter gaat spelen? Het is inderdaad niet nieuw. De betreurde John Ritter kroop in 1980 al in het pak van Captain Avenger om te ontdekken dat een leven als comic book hero niet meteen een pretje is. In het schier onbekende pareltje ‘Special’ met Michael Rapaport zagen we hoe een man moest aanvaarden dat hij helemaal niet zo speciaal was als hij zichzelf wilde doen geloven. En in de recente instant-cultklassieker ‘Kick-Ass’ ondervond het titelpersonage aan den lijve dat een bestaan als superhero de nodige kneuzingen en kwetsuren met zich meebrengt. Drie films die krek dezelfde thematiek vanuit een achtereenvolgens grappige, dramatische en gewelddadige invalshoek belichten. ‘Defendor’ houdt het midden tussen die drie.
Door Arthur neer te zetten als een soortement Forrest Gump van de nachtelijke misdaadbestrijding creëert de film meteen de mogelijkheid tot extra dramatiek. Het idee van een man die niet vooraan in de rij stond toen de verstandsvijzen uitgereikt werden, wekt bovendien altijd een zekere sympathie op, en zeker als die vertolkt wordt door Woody Harrelson - die is altijd al perfect geweest in het vertolken van simpele zielen met het hart op de juiste plaats. Wanneer we voor het eerst met hem kennismaken, zit hij op de sofa van bajespsychiater Ellen Park (Sandra Oh). Aan de hand van flashbacks komen we te weten hoe hij daar beland is.
Centraal in ‘Defendor’ staat echter aandoenlijk relaas over de ongewone vriendschap tussen een getroebleerde zelfverklaarde stadsheld (wiens ambachtelijke outfit samengesteld is met o.a. plakband en schmink) en een jonge prostituee (de zoals steeds beminnelijke Kat Dennings) die hij tijdens z’n nachtelijke missies tegen het lijf loopt: zij is ook onrechtstreeks de reden dat hij in de gevangenis, en zo op de sofa van Dr. Park, belandt. De verhouding tussen beide gehavende karakters levert een aantal mooie scènes (onder meer de scène in het ziekenhuis), maar komt finaal niet voldoende uit de verf omdat Stebbings te vaak teruggrijpt naar een actie-intermezzo, dat hoewel entertainend nergens de diepgang etaleert die de rest van de film kenmerkt. In tegenstelling tot ‘Kick-Ass’ kiest ‘Defendor’ dan wel voor realistische duels, toch maken ze de prent een stuk conventioneler dan hij duidelijk had willen zijn (ook de finale is übervoorspelbaar).
Al is het raden naar wat Peter Stebbings precies voor ogen had met deze atypische, maar al met al vrij netjes in het genregareel lopende comic hero-pastiche. Enerzijds voert hij een hoofdpersonage op dat meer inhoud heeft (en daardoor op meer medeleven van de kijker kan rekenen) dan de volledige Marvel-catalogus tezamen, anderzijds doet hij te weinig met dat karakter waardoor zijn prent ei zo na als een fausse queue finisht. De unaniem sterke cast (Harrelson, Dennings én Koteas zijn goed op dreef) steekt daar echter een stokje voor, wat ‘Defendor’ finaal als een intrigerend curiosum over de eindstreep doet bollen.