Cinevision
Film besprekingen: bioscoop, dvd en Blu-ray

Met zijn op ware feiten gebaseerde plot over een vader die vecht om zijn twee zieke kinderen in leven te houden heeft ‘Extraordinary Measures’ (de titel alleen al) het perfecte skelet voor een tearjerker van een tv-film die op een weekendnamiddag aanhoudend de traanklieren van z’n veelal vrouwelijke kijker zit te bespelen. Dat blijkt nogal mee te vallen; met dank aan de geweldige vertolking van een zich zichtbaar smijtende Harrison Ford. De 68-jarige ‘Indiana Jones’-acteur die het afgelopen decennium geen enkele memorabele rol neerzette, is de voornaamste reden om dit clichézwangere drama een blik te gunnen.

John Crowley (Brendan Fraser) is een man die alles heeft om gelukkig te zijn: een goede job, een toegewijde vrouw (Keri Russell) en drie schatten van kinderen. Zijn zorgeloze huisje-tuintje-boompje-bestaan krijgt echter een stevige knauw wanneer bij z’n twee jongste kids, Megan en Patrick, de ziekte van Pompe wordt gediagnosticeerd, een zeldzame spierafwijking. Wanneer Megan kort na haar achtste verjaardag in het hospitaal wordt opgenomen, zijn de voortekenen allerminst gunstig. “Jullie weten dat ze de levensverwachting voor ‘Pompe’-kinderen al overschreden had”, aldus de behandelende arts. “Ik wou dat we een medicijn hadden om Pompe te bestrijden, maar dat is niet zo.”

Maar ‘Extraordinary Measures’ had nooit het licht op groen gekregen als het verhaal daarmee ophield. Crowley is de man er niet naar om bij de pakken te blijven zitten: hij wil z’n kinderen helpen. Zo komt hij uit bij de nooit écht naar waarde geschatte wetenschapper Dr. Robert Stonehill (Harrison Ford), die de financiële middelen ontbeert om een medicijn te ontwikkelen dat Pompe kan stabiliseren. Daar kan Crowley echter een mouw aan passen. De vader die zijn kids een langer leven tracht te schenken, richt een Pompe-stichting op en met het geld dat hij via die weg inzamelt, kan de eerder norse Stonehill zijn onderzoek voortzetten.

‘Extraordinary Measures’ is lange tijd een opvallend sober medisch drama (zelfs de ‘Pompe’-kinderen staan met optimisme in het leven en hengelen niet te nadrukkelijk naar sentiment) dat klefheid handig weet te omzeilen door in de eerste plaats op de zakelijke kant van het verhaal in te zoomen, maar eens ‘What Happens In Vegas...’-filmer Tom Vaughan de emoties de bovenhand laat nemen, doet hij dat met zoveel suiker dat elke diabeet ervan in een hypercoma zou raken. Het helpt bovendien niet dat scribent Robert Nelson Jacobs (‘Chocolat’, ‘The Shipping News’) vergeet om de karakters enige inhoud mee te geven en dat de stoffige regie amper boven een tv-filmniveau uitstijgt.

Ford is echter perfect gecast als de nukkige wetenschapper die niet om een snauw verlegen zit (“Je hebt een cheque van een half miljoen dollar, noem me gerust Peggy Sue”) en die research verricht op de tonen van onder andere The Band en Led Zeppelin. Brendan Fraser kan deze Ford niet gepast van antwoord dienen, maar doet het al bij al niet onaardig. Dat puike acteerwerk volstaat echter niet om de voorspelbare afloop (het is gebaseerd op een waar verhaal, zelfs al worden de echte feiten nu en dan met de voeten getreden) en het kabbelende tempo (er gebeurt niet erg veel) te compenseren. Ook de nochtans niet oninteressante blik op de medicijnindustrie is te clichématig uitgewerkt.

Peter Janssens