Cinevision
Film besprekingen: bioscoop, dvd en Blu-ray

Met de als buddy action comedy voorgestelde policier ‘Red Heat’ begaf de tot een cultstatus verheven B-filmer Walter Hill, met op zijn conto een aantal onvervalste B-classics zoals ‘The Warriors’ en ‘Southern Comfort’, zich in 1988 op erg vertrouwd terrein. Zes jaar eerder had hij al het thematisch verwante ‘48 Hrs.’ gedraaid, dus wist hij dat het ondertussen dood gewaande subgenre (zwijg ons van de ‘Rush Hour’-films) eruit bestaat om twee antipoden, waarvan doorgaans minstens één een flik, aan elkaar te koppelen. En dat levert al eens eigenzinnige combinaties op, zoals hier.

‘The Terminator’-superster Arnold Schwarzenegger - in de tweede helft van de jaren ’80 hotter dan hot - treedt aan als Ivan Danko, een Russische agent die door zijn oversten achter een topcrimineel aangestuurd wordt die naar de VS gevlucht is. In Chicago krijgt hij meteen een tijdelijke partner toegewezen: de het niet zo nauw met de regeltjes nemende Art Ridzik (komediant James Belushi, die later een soortgelijke rol zou neerzetten in ‘K9’ met een hond als collega). De logica van het buddy-genre zegt dat de twee elkaar bij aanvang niet kunnen luchten, maar er op het eind wel in slagen om door perfect teamwork de zaak op te lossen. Ja, ook ‘Red Heat’ is op die manier opgebouwd.

Maar toch is de film veel minder dan hij duidelijk zou willen een échte buddy-prent. Zo speelt het personage van James Belushi (en zo ook de acteur) te vaak tweede viool en is het niet hij, maar de Oostenrijkse spierbundel zelf die - onbewust - voor de meeste humor zorgt. Schwarzenegger zal in zijn carrière nooit acteerprijzen in de wacht slepen, maar de manier waarop hij met een uitgestreken gezicht de ene foute oneliner na de andere afsteekt, mist zijn effect niet op de lachspieren (“Do you know Miranda?” is een klassieker). Jammer wellicht voor Belushi, wiens karakter net het grappige antwoord diende te zijn op Arnie’s roboflik, die vooral snel tot vuist- en schietwerk overgaat - met een stel leuke shoot-outs tot gevolg.

Interessanter echter dan de discussie wie van de twee nu precies het best presteert (de ene kan niet acteren, maar steelt wel de show; de ander heeft absoluut een gevoel voor komische timing, maar krijgt nauwelijks degelijk materiaal om zich mee uit de slag te trekken), is de historische achtergrond waartegen deze prent tot stand kwam. Glasnost en perestrojka waren hot issues en ondanks zijn simpele plot en zijn basisdoel om enkel te willen entertainen, is ‘Red Heat’ wel één van de eerste films die op één of andere manier het communistische oosten verbond met het kapitalistische westen. Dat uit zich ondermeer in een stel best geinige oneliners dat de verschillen tussen de twee blootlegt.

Maar een politiek traktaat wordt het natuurlijk nooit. Hill heeft primair de ambitie een coole actierollercoaster op het canvas te toveren, en zelfs ruim twintig jaar na dato blijft de film, voor de Blu-ray-release netjes opgepoetst, zeer puik overeind. ‘Red Heat’ is een kind van zijn tijd, zonder twijfel, maar alle hopeloos foute kapsels, overdreven geluidseffecten bij vuistslagen én scriptgaten groter dan die in een Emmentaler op een stokje: de film entertaint. De finale waarbij een bus op een wel heel creatieve manier in een actiescène wordt ingezet, is hét moment waarvoor de prent het meest herinnerd wordt, maar ook de eerste stappen die de tot dan toe veeleer superernstige Ahnuld in het actiekomediegenre poogde te zetten (met resultaat) zijn nog steeds memorabel. Een subversieve, foute B-machoclassic; vintage Hill dus.

Peter Janssens