Cinevision
Film besprekingen: bioscoop, dvd en Blu-ray

In de jaren ’50 en ’60 stond Frans cineast François Truffaut mee aan de wieg van de Nouvelle Vague, maar de maker van toonaangevende klassiekers als ‘Les Quatre Cents Coups’, ‘Jules Et Jim’ en ‘La Peau Douce’ zou niet zijn hele loopbaan lang de strijd aangaan met de cinemaconventies. Hoe ouder de voormalige ‘Les Cahiers Du Cinema’-reporter werd, hoe traditioneler het werk dat hij afleverde. Eén constante bleef wel als rode draad doorheen zijn carrière lopen: de relatie tussen mannen en vrouwen. Beter gezegd, de liefde. Ook in ‘L’Homme Qui Aimait Les Femmes’ staat die centraal.

‘Z’-acteur Charles Denner schittert in de rol van Bertrand Morane (oftewel het alter ego van Truffaut zelf), een onopvallende man van middelbare leeftijd wiens begrafenis de prent opent. Frappant is de afwezigheid van mannen; enkel vrouwen zijn opgedaagd om de ceremonie bij te wonen. Het zijn ook die wondermooie creaties van God die Bertrand een warm hart toedroeg tijdens zijn leven, al zouden ze hem finaal het leven kosten. Nochtans is-ie geen volbloed casanova, maar simpelweg een man die van vrouwen houdt. Truffaut doet zijn ongewone, obsessionele levenswandel meeslepend uit de doeken met behulp van een vindingrijke narratie, die een mooi evenwicht vindt tussen humor en tragiek.

‘L’Homme Qui Aimait Les Femmes’ steekt - na de openingsact - erg frivool van wal. Geen enkel uitvlucht om vrouwelijk schoon te ontmoeten is Bertrand te veel. Vluchtige relaties zonder enige emotionele binding domineren zijn bestaan. Hij heeft er geen problemen mee om zo in het leven te staan en staat niet stil bij de impact die dat op zijn verdere bestaan zal hebben. Wanneer hij een geslachtsziekte oploopt, wordt Bertrand echter geconfronteerd met de leegheid van zijn bestaan. Vooral wanneer de diagnosticerende arts ‘m vraagt zijn recente bedpartners daarvan op de hoogte te stellen, blijkt hij zich geeneens meer te kunnen herinneren met wie hij de lakens deelde. Om weer grip te krijgen op zijn leven besluit hij een boek te schrijven...

Dit melodrama uit 1977 mag dan regelmatig charmeren, in wezen vertelt Truffaut een triestig en schrijnend verhaal. De donkere kantjes weet de regisseur echter aardig te maskeren met frisse humor, in het merendeel van de gevallen rechtstreeks voortkomend uit de geweldige vertolking van Denner, die geloofwaardig in de huid kruipt van een man die niet zozeer uit egoïsme handelde, als wel gedreven werd door een obsessie die hij niet meester kon in een wereld waarin de verlokkingen (vrouwen met lange, mooie benen dicteerden als het ware zijn leven) voor het grijpen lagen. Een wereld die er na de seksuele revolutie in de jaren zestig erg anders uitzag. Truffaut weet die revolutie sluw te becommentariëren, maar slaagt er niet altijd even sterk in om de complexiteit van zijn protagonist te vatten. Wat enigszins opmerkelijk mag worden genoemd, gezien de snelfilmer de figuur naar zichzelf modelleerde.

Of is het de episodische structuur die stokken in de wielen steekt? De aanstekelijke joie de vivre die deze film - ja, ondanks zijn inhoudelijk intrinsieke somberheid - herbergt, is niettemin voldoende om je net geen twee uur aan het scherm te kluisteren en het acteerspel (de vele deernen gooien naast hun betoverende looks tevens doorleefde interpretaties in de mix) is, zoals bij alle Truffaut-films, van hoog niveau. Stukken beter ook dan de bespottelijke Hollywoodbewerking uit 1983 (van Blake Edwards én met Burt Reynolds), maar dat verbaast je wellicht niet.

Peter Janssens