Cinevision
Film besprekingen: bioscoop, dvd en Blu-ray
The Merry Gentleman
“I found a girl under a tree”, aldus Frank Logan (Michael Keaton, die tevens regisseert) tegen Kate Frazier (Kelly Macdonald), die in het voorportaal van haar appartement onder een uit de kluiten gewassen kerstboom is terechtgekomen. “You must have been a very good boy”, antwoordt ze, waarna ze ‘m bedankt voor de hulp (hij heeft de boom de trap opgedragen). Alzo de eerste kennismaking tussen de twee vereenzaamde en gereserveerde zielen die langzaamaan naar elkaar toegroeien in ‘The Merry Gentlemen’, een ingetogen character piece dat zich in 90 minuten een weg baant tot onder je huid.
Op de keper beschouwd was voornoemde scène niet de eerste keer dat de twee gehavende karakters elkaar tegenkwamen. In één van de eerste scènes van de film zien we hoe Frank, huurdoder van beroep (dus toch niet zo’n good boy), met een sniper rifle een doelwit uitschakelt in het kantoorgebouw aan de overkant. Wanneer hij zich vervolgens naar de richel van het dak waarop hij zich bevindt, begeeft - wil hij zichzelf van kant maken? - schreeuwt Kate, die het gebouw aan de overkant buitenkomt en naar boven kijkt, hem toe. Waarop Frank achteruit valt. Geïntrigeerd door haar zoekt hij haar op, en speelt vervolgens bovenstaand tafereel zich af.
Debuterend als cineast slaat Keaton een volledig andere weg in dan je op basis van zijn grootste successen zou kunnen verwachten. Waar de acteur uit ‘Beetlejuice’, ‘Batman’ en ‘Jackie Brown’ zich regelmatig liet opmerken door energieke optredens houdt hij het hier zowel voor als achter de camera sober en sereen, net zoals het veellagige script van Ron Lazzeretti, dat meer vragen oproept dan beantwoordt. De relatie tussen Frank en Kate ontwikkelt zich meer off- dan on-screen, maar dat neemt niet weg dat ze zeer geloofwaardig evolueert. Veel komen we bovendien niet te weten over Kate (buiten dat ze door haar ex geslagen werd) en Frank, al krijgen we uiterst subtiel wel inkijk in hun getormenteerde zielen.
‘The Merry Gentleman’ is dus de perfecte antipode voor elk zeemzoeterig (onrealistisch) romantisch drama uit Tinseltown, dat waarachtige emoties verwart met luid aanzwengelende violen, uitleggerige oneliners en opdringerig camerawerk. Niks van dat in dit poignante drama, dat met zijn spaarzame dialogen, eenvoudige klankband en prachtige wintershots (die aansluit bij de gemoedstoestand van de karakters) wél op de juiste knoppen drukt, al kampt de film ook met een te nadrukkelijke christelijke symboliek en een overdaad aan subplots. Enkel de verhaaldraad van de verweesde flik die een boontje heeft voor Kate en ook Frank op het spoor komt, voegt iets wezenlijks toe.
Ofte: had Lazzeretti zich enkel toegespitst op Frank en Kate had het allemaal nog veel dieper kunnen gaan. En dan hadden we nog iets meer tijd gehad om met beide karakters door te brengen. Hoewel de film nooit spannend wordt, kruidt Keaton zijn prent met onnodige thrillerelementen, die de aandacht afleiden van de waarachtige relatie tussen de twee gelijkgestemde protagonisten. Desalniettemin is dit als debuut een meer dan prijzenswaardige worp van Keaton, die in zijn rol als Frank ook aardig voor de dag komt. Maar de ster is de Schotse Kelly Macdonald, die van Kate een personage maakt waar je al heel snel om gaat geven. Een waarachtig kleinood dat precies door zijn bescheidenheid weet te beklijven. En op zijn best zelfs ontroeren.