Cinevision
Film besprekingen: bioscoop, dvd en Blu-ray

Het Amerikaanse horrorlandschap lijdt al een poos aan bloedarmoede; hier manifesteert zich dat letterlijk én figuurlijk. Een uitgelezen voorbeeld om die stelling kracht bij te zetten is deze remake van Larry Cohens B-classic uit 1974, ‘It’s Alive’, waarin een prematuur geboren baby een kruipend ‘monster’ bleek dat reeds van bij de geboorte besloot om een spoor van moord en vernieling achter zich te laten. De door Josef Rusnak ingeblikte 2010-versie verplaatst dit verhaal naar een modernere setting: tot zover de figuurlijke anemie.

Ook letterlijk echter vloeit er minder rode substantie door de (plot)aders. En bijgevolg spat het bloed niet langer zo van het scherm zoals in de cultklassiekers uit de jaren ’70 en ’80. Dat hoeft natuurlijk niet wanneer je daadwerkelijk iets te vertellen hebt, maar als je - zoals hier - enkel maar de ambitie vertoont om op een B-niveau de kijker enige stuipen op het lijf te jagen, dan mag het er best bloederig aan toegaan. Een gebrek aan budget (een andere reden lijkt ons onmogelijk denkbaar) verhinderde de regisseur van Bulgaarse origine echter om z’n duivels (en die van z’n piepjonge killer) te ontbinden. Jammer, want een stel échte horrorscènes is het enige wat het ongeloofwaardige script een hartslag had kunnen bezorgen.

Maar het idee van een baby die aan het moorden slaat is toch per definitie irreëel? Dus waarom de film daarvan beschuldigen? Het is juist dat een prent als deze altijd rekent op een bepaalde dosis suspension of disbelief, maar je mag op zijn minst toch verwachten dat de schrijvers hun (doorgaans geschifte) idee enigszins logisch trachten te ontvouwen. De personages die in ‘It’s Alive’ opgevoerd worden, staan evenwel nog niet met één voet in de realiteit waarin ze zich bevinden. Zo stelt moederlief zich geen vragen wanneer haar telg een duif verslindt (ze gooit het beestje gewoon weer weg, en klaar is kees) en reageert de vader apathisch op alle gebeurtenissen, daarmee niet eens merkend dat er met zijn baby iets niet pluis is én dat zijn eega erbij loopt als een halve zombie.

De acteurs die deze karakters gestalte moeten geven, staan dus sowieso voor een helse karwei, maar de ooit zeer beloftevolle hoofdactrice Bijou Phillips bakt het wel erg bruin. Het is lang geleden dat we nog iemand zo nadrukkelijk naar een Razzie hebben zien solliciteren. De emoties die ze vooral in de tweede helft te veel in haar rol legt, ontbreken dan weer volledig bij haar tegenspeler James Murray, die ongeïnteresseerd door het beeld sloft. Je blijft steeds hopen dat de baby hem een keertje zal attaqueren, maar helaas: eerst moeten er een boel andere karakters aan geloven. Wie eraan gaat, is overigens keer op keer makkelijk te voorspellen. Daar het nieuwbakken ouderkoppel in een afgelegen huis in New Mexico resideert, is iedereen die ‘op bezoek komt’ een slachtoffer in spé.

Met zijn gebrekkige CGI (de enige keer dat je de baby zij het kort in beeld krijgt, oogt fake), zijn zeer trage tempo (er gebeurt uiteindelijk niet zoveel) én zijn nijpend gebrek aan waarlijk suspenserijke dan wel huiveringwekkende horrortaferelen is de hedendaagse ‘It’s Alive’ enkel geschikt voor de weinig veeleisende genrefan. Wie het origineel ooit zag (of het thematisch verwante ‘Grace’), weet echter dat het ook anders kan. En zeggen dat regisseur Rusnak met ‘The Thirteenth Floor’ nog wel één van onze favoriete sleepers op zijn naam heeft. Zonde.

Peter Janssens