Cinevision
Film besprekingen: bioscoop, dvd en Blu-ray

‘The Crazies’ anno 2010 schiet geweldig uit de startblokken - op de tonen van Johnny Cash om precies te zijn. De laatste keer dat een horrorremake dat deed, bleek de prent een schot in de roos (‘Dawn Of The Dead’ uit 2004, tevens naar een Romero-classic). Maar dat het geen garantie is voor succes illustreert deze clichérijke bewerking van de gelijknamige cultklassieker van icoon George Romero uit 1973, die noch de politieke geladenheid noch de spanning van het origineel benadert.

Al bewijst ‘Sahara’-cineast Breck Eisner (correct, we vreesden ook meteen het ergste) met de onbehaaglijke openingsact dat hij wel degelijk in staat is om de juiste sfeer op te roepen. In de eerste scène zien we immers een lokale boer – we schrijven het rurale Iowa – met een tweeloop een baseballveld op wandelen, met de blik op oneindig. Wat is hij van plan? De sheriff (Timothy Olyphant) slaagt er niet in om de man rede bij te brengen en kan niet anders dan ‘m voor de ogen van zowat het hele dorp neerschieten. Wanneer er niet lang daarna nog meer dorpelingen in zulke irrationele staat blijken te vertoeven én het leger plotseling zijn intrede doet, komt het er voor de sheriff en zijn zwangere eega op aan het hoofd koel te houden. Samen met enkele lotgenoten pogen ze in leven te blijven...

Wat volgt, is een horrorfilm by the numbers. De Romero-stempel laat zich erg goed voelen (de bezetenen lijken ‘zombies’), maar de onderhuidse suspense waarmee genremaestro de kijker geregeld naar het puntje van de stoel loodst, ontbreekt in deze hedendaagse update volledig. Je hebt al erg vlug door dat Eisner en co niet de intentie hebben om de liefhebber de tanden in de nagels te laten zetten. Of waarom stapelen ze de platgereden clichés anders zo torenhoog op? Een auto die pas op ‘t laatste nippertje start, de groep waarin iemand ‘besmet’ raakt, een hoofdfiguur die net voor hij (of zij) het loodje dreig te leggen toch ontkomt, ‘The Crazies’ bevat het allemaal.

Met andere woorden: na de veelbelovende start zakt de huiversoufflé heel gauw weer in. Misschien is het wel niet zo eenvoudig om anno 2010 nog écht te verrassen met de zogeheten shock horror. Het valt ook op dat hoe meer bloed en gore de niet heel talentrijke Eisner in de strijd werpt, hoe minder huiveringwekkend de scène blijkt te zijn. Psychologisch werkt ‘The Crazies’ het best (zoals in die knappe opener), maar het evenwicht tussen bloed en branie loopt mank. Daarom ook komt de politieke context (het leger als domme uitvoerende macht, de overheid die de schuld blijkt van alle onheil) nooit echt uit de verf.

Blijft over: een wel goed acterende cast. Olyphant is al een lange poos met succes aan de weg aan het timmeren, en zijn doorleefde rol als sheriff bewijst dat een carrière als thinking man beslist voor hem weggelegd is. Dat zijn karakter af en toe enkele zeer vreemde beslissingen neemt, kan je niet aan de acteur toeschrijven (op de vlucht besluit hij in een verlaten diner toch maar aan het venster plaats te nemen!). De supporting cast met onder andere Radha Mitchell, Joe Anderson (‘Across The Universe’) en Danielle Panabaker mag er ook zijn. Het is met andere woorden lastig om ‘The Crazies’ een flop te noemen. In het genre doet Eisner immers een aantal dingen volgens het boekje, maar net omdat je het al zoveel keren gezien hebt, maakt je hart geen sprongetjes.

Peter Janssens