Cinevision
Film besprekingen: bioscoop, dvd en Blu-ray

‘Schindler’s List’-acteur Liam Neeson als de sigaarrokende Hannibal, ‘The Hangover’-coming man Bradley Cooper als pretty boy Face, ‘District 9’-garnaal Sharlto Copley als malloot-piloot Murdock en de in onze contreien volstrekt onbekende worstelkampioen Quinton ‘Rampage’ Jackson (de naam alleen al!) als krachtpatser B.A. Op de casting van ‘The A-Team’, de hooggeanticipeerde update van de iconische tv-serie uit de jaren ’80, kan je niets afdingen: de poster waarop ze met hun gevieren poseren - met erboven de tagline ‘There Is No Plan B’ - beloofde een coole actiefilm met personages/acteurs die de tong stevig in de wang gekneld houden.

Helaas draait het allemaal net ietsje anders uit. Tenzij je, net zoals de ooit als toekomstige actieprofeet door de poorten van Hollywood binnengeleide Joe Carnahan (de kans lijkt kleiner en kleiner dat die ooit nog z’n ijzersterke doorbraakprent ‘Narc’ evenaart), cool verkeerdelijk verwart met rommelig, en tongue in cheek met infantiele humor en tenenkrommende zelfspot. Niets is erger dan een getalenteerde cast in topvorm (dan spreken we vooral over Neeson en Copley) die zich zienderogen amuseert, maar niets van dat overduidelijk op de set aanwezige spelplezier weet door te vertalen naar het eindresultaat dat in multiplexen aller lande fans van de televisiereeks én actiefans tout court dreigt teleur te stellen.

Bovendien zijn Carnahan en co zodanig (tevergeefs) op zoek naar de juiste vibe (denk aan tal van referenties die de doorwinterde ‘The A-Team’-fan op een waaier aan knipoogmomenten moet trakteren) dat ze vergeten om een degelijke plot te ontsluieren; zelfs de MacGuffin laat hier te wensen over. Wanneer Hannibal, B.A., Face en Murdock er tijdens een missie in Bagdad ingeluisd worden, belanden ze achter de tralies. Uiteraard zijn ze onschuldig, of wat dacht u? Vastberaden hun naam en eer te herstellen, ontsnappen ze en plannen ze een wraakmissie op diegene die hen in diskrediet heeft gebracht. Spannend? Niet echt. Wel een kapstok om zoveel mogelijk stunt- en vliegwerk aan op te hangen.

Ja, we weten dat we nonsensactie met de nodige kilo’s zout moeten nemen, maar onze bullshitmeter liep zo vaak in het rood dat hij finaal oververhit raakte. De scène waarin Hannibal en zijn eliteteam erin slagen met een aan een parachute bengelende tank een vliegtuig neer te halen, onderwijl Newtons zwaartekrachtwetten naar hun hand zettend door kogels op welgemikte lengte- en breedtegraden af te vuren, tart het meest van al de verbeelding. Zo over de top dat ze alsnog funny wordt, zou je denken, maar het lachen ontgaat je even snel weer. Lawaaierigheid haalt het te allen tijde op inventiviteit, met een vermoeiende actieknaller tot gevolg waarbij elk greintje potentieel plezier verdrinkt onder een wildgroei aan bombast en spektakel.

De chemie tussen de vier hoofdrolspelers - de enige reden waarom we af en toe de duim in de lucht kunnen steken - volstaat dus niet om van een geslaagde revival te gewagen. De onoverzichtelijke actie (kijk maar hoe klungelig B.A. wordt geïntroduceerd), de nooit ophoudende stroom domme jokes die je veeleer enerveert dan amuseert, de poging om de archetypische karakters wat diepgang mee te geven (let op de belabberde gewetenscrisis waarmee, alweer, B.A. worstelt), de belabberde bijrollen (Jessica Biel mag er dan al ravissant uitzien, haar karakter in ‘The A-Team’ dient uitsluitend als eye candy), etc. Er zijn tal van redenen waarom je heil beter bij de tv-reeks te zoeken. Gedateerde fun is nog altijd beter dan no fun at all!

Peter Janssens