Cinevision
Film besprekingen: bioscoop, dvd en Blu-ray

In de lijst van de meest betwiste Oscarwinnaars heeft ‘Chicago’ ontegensprekelijk z’n plaatsje in de top-10. In het jaar waarin ‘The Pianist’, ‘Gangs Of New York’ en ‘The Hours’ meedongen naar de hoofdvogel was het deze op het uit 1927 stammende toneelstuk van Maurine Dallas Watkins gebaseerde musical die met de prijs voor beste film huiswaarts ging. Het zou niet de enige Oscar zijn die ‘Chicago’ te beurt viel - hij sloot de avond in het Kodak Theatre, zeven jaar geleden alweer, af met zes gouden beeldjes. Bijzonder veel voor een prent waarover men het bijna een decennium later nog steeds niet eens is of het om kunst of kitsch gaat.

Maak kennis met Roxie Hart (Renée Zellweger), een bescheiden koormeisje, dat hoopt om ooit de nieuwe glamour girl van de showbizz te worden. Die titel behoort nu toe aan Velma Kelly (Catherine Zeta-Jones). Beiden belanden in de gevangenis na het plegen van een moord. Kelly was reeds een vedette, maar door de komst van Hart stort haar wereld in. De journalisten zijn nog meer geïnteresseerd in de wereld van het eenvoudige plattelandsmeisje, die haar minnaar doodde nadat hij haar de bons gaf. Wanneer blijkt dat Roxie ook nog eens beroep doet op dezelfde advocaat (Richard Gere) als Velma, is het hek volledig van de dam.

‘Chicago’ moet het in de eerste plaats hebben van z’n mooie decors en z’n spetterende showuiterlijk, want de vertolkingen vallen over de hele lijn bekeken een beetje tegen. Zellweger komt niet echt geloofwaardig over in haar rol van showgirl-wannabe, terwijl een tapdansende Richard Gere niet voor dit genre in de wieg gelegd is. Wél prima op dreef zijn de verdiend met een Oscar bekroonde Catherine Zeta-Jones die zich als feeks met dienst geweldig uitleeft (de song ‘Cell Block Tango’ is een parel en die verdienste komt haar toe!) én Queen Latifah als de corrupte Mama Morton, de directrice van de bajes waar de rivaliserende starlets de showdegens kruisen. Bijrollen zijn er voor ondermeer John C. Reilly en Lucy Liu.

Maar de echte hoofdrol is weggelegd voor de choreografieën, rechtstreeks komende uit de swingende koker van Bob Fosse, die een verfilming van ‘Chicago’ op zijn to do-lijstje had staan, maar eind jaren ’80 het leven liet alvorens dat verder af te werken. De jazzchoreografie die de Broadway-musical, die door Bob Fosse medio jaren ’70 geregisseerd werd, kenmerkte, laat zich immers ook voelen in de eervolle bewerking van toenmalig debutant Rob Marshall, die eerder reeds z’n sporen verdiende in de theater- en musicalscène. De plot van de film vertoont dan weer heel veel overeenkomsten met de adaptatie van William Wellman uit 1942, ‘Roxie Hart’, toen met Ginger Rogers in de titelrol.

Voor de die hard musicalaficionado valt aan ‘Chicago’ heel wat plezier te beleven: de diverse songs nestelen zich met gemak in de oorschelp en de oogstrelende mise-en-scène doet je op Broadway wanen. De kans dat het povere scenario en de niet steeds toonvaste vertolkingen roet in het eten van de niet zo op zang- en danstaferelen tuk zijnde kijker gooien, is echter niet onbestaande. Dat heel wat van de songs (‘All That Jazz’, ‘Mister Cellophane’ en het eerder aangehaalde ‘Cell Block Tango’ zijn instant-classics) in de fantasie van het hoofdpersonage plaatsgrijpen, maakt een muzikaal intermezzo eenvoudig, maar zorgt er ook voor dat de betrokkenheid bij het verhaal (of wat daarvoor moet doorgaan) laag blijft.

Peter Janssens