Cinevision
Film besprekingen: bioscoop, dvd en Blu-ray

Omdat de titel ‘Scary Movie’ al in voege was, moest cineast-scenarist Bo Zenga (nota bene co-producent van de Wayans-horrorpersiflagefranchise) op zoek naar een andere vlag om zijn parodielading te dekken. ‘Stan Helsing’ doet dat slechts gedeeltelijk. Het is dan wel een titel die er geen enkele twijfel laat over bestaan dat het om een comedy gaat, maar wie verwacht dat deze pastiche in het bijzonder de figuur Van Helsing - waarnaar de naam van het hoofdpersonage vanzelfsprekend verwijst - op de korrel neemt, zal teleurgesteld zijn. Voor zover je dat sowieso al niet bent.

‘Stan Helsing’ is een standaard horrorparodie, waarin in een razend tempo iconische personages uit huiverfranchises de revue passeren. Tien jaar geleden zou dat een aardige pitch geweest zijn, maar een hoop aan spoof-films later klinkt het meer als opgewarmde kost. Waar dergelijke films vroeger van een plot uitgingen, die de makers dan gaandeweg met knipogen aankleedden, lijken persiflages heden ten dage samengesteld volgens een ander procédé. Ongetwijfeld was Zenga dolenthousiast over zijn eigen uitgangspunt, maar over een verhaal heeft hij nooit zijn kop gebroken. Gooi een boel bekende personages tezamen en laat ze ieder om de beurt in een gênante situatie belanden, en klaar is kees.

Wat echter niet wil zeggen dat er geen kapstok is om het allemaal een beetje samen te houden, alleen blijkt die nog magerder dan Kate Moss: wanneer Stan Helsing nog een stel video’s moet gaan afleveren in één of ander dorpje laat hij zich voeren door zijn beste vriend en twee knappe chicks met wie hij later die avond naar een Halloween-feestje plant te gaan. Maar of het zover komt, hangt van Stans inventiviteit af wanneer hij in het dorpje oog in oog komt te staan met zes filmmonsters die het stuk voor stuk op hem gemunt hebben: Pleatherface, Michael Criers, Fweddy, Lucky, Needlehead en Mason. Wie dergelijke rijmwoorden hilarisch vindt (zie ook Schlockbuster en McRonald’s), zal zich zeker kunnen vinden in de grappenstroom die deze niet erg fijnzinnige parodie voor je in petto heeft.

Opvallend is namelijk dat ‘Stan Helsing’ ondanks zijn slasher-kapstok een erg lage body count kent én de humor meer uit seksgetinte situaties haalt dan uit knipooggruwel. Zo zie je ondermeer hoe de moorddadige pop Chucky (Lucky) zich in een wel heel compromitterende pose bevindt, terwijl Freddy (Fweddy) aantoont dat messen aan je handen onpraktisch kan zijn bij een toiletbezoek. Inderdaad, het niveau is nauwelijks hoger dan dat van ‘Disaster Movie’ of ‘Epic Movie’ - niet meteen toonbeelden van goede smaak!

Valt er dan helemaal niet te lachen met ‘Stan Helsing’? Toch wel, maar het zit ‘m - en dat zou je wellicht geeneens niet verwachten - in de kleinere dingen. Er zit een heel erg geestige allusie in op ‘The Ring’ (“When you see ‘The Ring’, you die”) en ook de naar ‘The Hitcher’ en ‘Psycho’ verwijzende jokes levert een zeker mild gegniffel op. Dat het echter niet volstaat om van deze zoveelste toevoeging aan een intussen leeg gemolken genre een goede film te maken, behoeft geen twijfel. Net als de resem puberale grappen en de hoge graad onderbroekenhumor erop wijzen dat dit in de eerste plaats een prent is die tieners (in al dan niet benevelde toestand) de nodige cheap laughs hoopt te bezorgen.

Peter Janssens