Cinevision
Film besprekingen: bioscoop, dvd en Blu-ray

Trop is teveel. De dromerige geek uit ‘Little Miss Sunshine’ en het meisje met de iets te grote piepers uit ‘(500) Days Of Summer’ spelen in ‘Gigantic’ twee outcasts die - zonder echte aanleiding - naar elkaar toegroeien. Je hoeft niet ver te zoeken waar debuterend cineast-scenarist Matt Aselton zijn inspiratie haalde en wat voor soort film hij wilde maken. Maar ook de quirky indie-kruik gaat maar zolang te water tot ze barst.

Aan de acteurs zal het nochtans niet gelegen hebben. Paul Dano (ook schitterend in ‘There Will Be Blood’) heeft zijn personage goed onder de knie: het stuntelige warhoofd gaat hem aardig af. Ook Zooey Deschanel weet aan haar karakter zoals steeds een charmante én excentrieke uitstraling te schenken, die maakt dat we van bij de eerste scène waarin ze in beeld verschijnt voor haar bezwijken. Dano’s personage Brian denkt er ook zo over wanneer hij - hou je vast voor een freaky mondvol - Harriet ‘Happy’ Lolly (Deschanel dus) voor het eerst ontmoet. Hij is een matrassenverkoper én zij is in slaap gevallen in de winkel waarin hij werkt. Hun eerste ontmoeting laat er geen twijfel over dat het niet hun laatste zal zijn.

‘Gigantic’ volgt het traditionele boy meets girl-skelet, maar kleedt het aan met een rist bizarre nevenpersonages (voor zover de hoofdfiguren al niet bevreemdend genoeg zijn) met elk hun atypische (on)hebbelijkheden. Dat levert op zijn best een reeks grappige, maar nooit samenhangende taferelen op die een stuk beter tot hun recht zouden komen als op eigen benen staande sketches dan als onderdelen van het grotere verhaal, dat in wezen nooit écht grondig uitgewerkt wordt. De relatie tussen Brian en Happy is nergens geloofwaardig, ze is er gewoon. Dat het zo goed klikt tussen beide acteurs die aan de hoofdfiguren gestalte geven, is mooi meegenomen, maar veel coherenter wordt de film er alvast niet van.

Een voorbeeldje? Brian wordt gedurende de film ‘gestalkt’ door een zwerver (een erg leuke Zach Galifianakis uit ‘The Hangover’). Die confrontaties zijn vreemd en lijken geen enkele link te hebben met de rest van de plot. Misschien spelen ze zich ook wel uitsluitend af in de geest van Brian. Dat de film dit in het midden laat, is op zich interessant: multi-interpretaties leveren altijd stof tot discussie op. Alleen valt er over zoveel zaken in deze film te discussiëren dat je er best een weekend voor uittrekt (zie ook Brians ‘paddofamilie’).

 ‘Gigantic’ verliest zichzelf gaandeweg in zijn eigen extravaganza, dat Aselton van begin tot eind (nooit aflatend) blijft opbouwen. Goeie vondsten zitten er genoeg in een film als deze, en die houden je aandacht voldoende vast om anderhalf uur gefascineerd toe te kijken, maar je kan het ook simpelweg té ver gaan zoeken (waar komt Brians droom om een Chinees baby’tje te adopteren bijvoorbeeld vandaan?). Jammer dan ook dat Deschanel en Dano zich net als de andere acteurs geen blijf weten met hun te nadrukkelijk sjofele personages: ze moeten het te allen tijde hebben van hun natuurlijke uitstraling (die hebben ze!), maar als kijker betrap je jezelf er toch geregeld op dat je emotioneel nul komma nul betrokken bent bij wat ze precies meemaken. ‘Gigantic’ heeft zijn leuke momenten (John Goodman is uitstekend als chronische rugpatiënt met diepe zakken), maar de grote lijn is een beetje zoek.

Peter Janssens