Cinevision
Film besprekingen: bioscoop, dvd en Blu-ray
Please Give
Het ziet er niet naar uit dat Woody Allen er snel het werkbijltje bij zal neerleggen (en dat hopen we ook geenszins!), maar mocht die dag toch aanbreken, dan krijgt hij met een regisseuse à la Nicole Holofcener een fraaie opvolgster. De cineaste van onderschatte pareltjes ‘Walking And Talking’ en ‘Lovely & Amazing’ moet qua productiviteit dan wel het onderspit delven voor de neurotische jood (3 films in tien jaar tijd maakte ze), maar wat scherpe dialogen en puntige karakters betreft, is ze zonder enige twijfel zijn evenknie.
Sterker nog: ‘Please Give’ - het mag tegenwoordig een wonder heten dat zulke kleine, maar erg fijne Amerikaanse indie-projecten hun weg naar ons dvd-circuit vinden - kan probleemloos concurreren met Allens classics uit de jaren zeventig; toen hij zelf nog op z’n schranderst was en z’n films uitpuilden van rake én realistische observaties dan wel échte emoties (al zaten die nu en dan verstopt onder een stevige laag cynisme en ironie). Nu hij zelf op het Europese continent opereert (omdat ginds meer financiën te rapen zijn), moet je voor de meest poignante kijk op het leven in New York City bij Holofcener zijn.
Fetisjactrice Catherine Keener treedt wederom aan als Holofceners alter ego, in dit geval de meubelverkoopster Kate. Samen met d’r echtgenoot Alex (Oliver Platt) runt ze een vintage shop, waar ze met veel winst antieke voorwerpen verpatst die ze voor een appel en een ei van de kids van overleden oudjes koopt. Gewetenloos? Een job als een ander, vindt Alex, maar toch worstelt Kate met een gigantische knoert van een schuldcomplex dat ze ondermeer poogt te compenseren door zich op te geven voor vrijwilligerswerk en geld te schenken aan bedelaars; al krijgt tienerdochter Abby - die gebukt gaat onder al de typische teen issues denkbaar (acné incluis) - niet eens zakgeld.
Maar Kate’s schuldgevoelens staan in schril contrast met haar (en haar mans) hoop op een quick overlijden van de 91-jarige onuitstaanbare buurvrouw Andra (een hilarische Ann Guilbert), wiens appartement ze op lijfrente gekocht hebben om de eigen woning uit te breiden. Verschijnen via die weg ook in deze hartberoerende en zeer herkenbare mozaïek: radiologe Rebecca (Rebecca Hall) en schoonheidsspecialiste Mary (Amanda Peet), de twee kleindochters (maar de verschillen tussen de twee konden amper groter zijn) van Andra die door haar zijn opgevoed; en wier levens verstrengeld geraken met die van Kate’s gezin.
Holofcener gaat in deze pakkende slice of life niet op zoek naar gemakzuchtig sentiment, maar weet wél oprecht te ontroeren met een film waarin we als het ware in de (door diverse problemen getypeerde) levens van de personages binnenvallen om er minder dan anderhalf uur later weer afscheid van te moeten nemen. Je merkt erg goed dat de scherpzinnige scenariste geen plot wil aandrijven, maar enkel haar karakters tot leven wil laten komen. En daar slaagt ze met brio in. Vooral knap is hoe ze via kleine, bijna onbenullige scènes (Kate en Alex die dochter Abby gadeslaan in de apotheek) of blikken (Kate en Rebecca die op het eind hun ‘vriendschap’ zonder woorden voelbaar maken) zoveel over die personages vertelt.
Een subtiele caleidoscoop kortom, waarin humor en drama hand in hand gaan en waar de cast onontbeerlijk is voor het welslagen. Catherine Keener is als vanouds solide, én ook Oliver Platt heeft precies de juiste uitstraling voor een rol als aaibare vader in een midlifecrisis. Maar de beste rollen zijn afkomstig van Ann Guilbert als het chagrijnige besje, Amanda Peet als gevoelloze bitch (het is geen verrassing dat ook zij emotioneel op de proef wordt gesteld) én vooral Rebecca Hall als lichtjes vereenzaamde twintiger die van nature uit een goed mens is. Ze zijn de bouwstenen van dit ogenschijnlijk zeer simpele filmpje, dat levensechte frustraties én menselijke strubbelingen zonder franjes verbeeldt. Het leven zoals het is, zeg maar: vol hindernissen, maar tegelijk zeer mooi.