Cinevision
Film besprekingen: bioscoop, dvd en Blu-ray

Indien je graag zo min mogelijk over de exacte plot van een film weet vooraleer je ‘m gezien hebt, stop je best met lezen na deze eerste alinea. Dan volstaat het namelijk om te weten dat ‘Le Père De Mes Enfants’ een intiem drama is, waarin een filmproducent een balans probeert te vinden tussen zijn drukke job die hem helemaal opslorpt en zijn gezin: een vrouw waarvan hij zielsveel houdt en drie schatten van dochters. Ongeveer halfweg neemt de film een bocht van 180 graden wanneer een pijnlijke gebeurtenis de levens van de gezinsleden door elkaar schudt. De nogal kille aanpak van de talentrijke Mia Hansen-Løve verrast en verdient bewondering, maar zal zeker niet bij iedereen in goede aarde vallen.

Ben je er nog? Goed dan. Het is namelijk onmogelijk om ‘Le Père De Mes Enfants’ te bespreken zonder het over de Grote Wending te hebben. Gedurende de openingsscène krijgen we al een beeld van hoe zijn job Grégoire (Louis-Do de Lencquesaing) stilaan opvreet: hij rookt sigaretten aan een tempo waar zelfs wijlen Serge Gainsbourg niet de longinhoud voor had, terwijl hij voortdurend met zijn mobieltje in de weer is. Stress is het enige dat Grégoire hieraan kan overhouden. Maar met z’n tomeloze charme en z’n energieke drive lijkt hij het allemaal goed voor elkaar te hebben - hoeveel (financiële) trubbels zijn productiefirmaatje ook bedreigen. De weinige tijd die hem privé resteert, brengt hij door met zijn familie. Maar gaandeweg sijpelt door dat Grégoire niet langer met de gigantische druk om kan. Vervolgens berooft hij zich abrupt van het leven.

Mia Hansen-Løve houdt de emoties van haar personages duidelijk onder controle. Het laatste wat ze wil, is een tranendal. Ze toont hoe elk van de karakters (gezin, vrienden) met Grégoires verscheiden omgaat, maar door haar schijnbaar afstandelijke, niettemin erg menselijke aanpak grijpt de tweede helft lang niet zo zeer naar de keel als het zeer sterke eerste luik, waarin we als het ware getuige zijn van de neerwaartse spiraal waar een man die bulkt van goede intenties en een zichtbaar enthousiasme (zijn passie voor de arthousecinema druipt er vanaf, gelet op de problemen die hij zich op de hals haalt) in terechtkomt.

Hoewel ‘Le Père De Mes Enfants’ een fictief relaas is, baseerde Hansen-Løve zich op het illustere overlijden van producent Humbert Balsan, die vijf jaar geleden zelfmoord pleegde nadat hij onder andere regisseurs als Elia Suleiman en Lars Von Trier aan een loopbaan had geholpen. De parallellen met Balsans vrouw, die alles in het werk stelde om de firma van haar man te redden, zijn ontegensprekelijk aanwezig.

Het hart van de film is evenwel de relatie tussen Grégoire - weergaloos neergezet door de heel naturel acterende Louis-Do de Lencquesaing - en diens gezin. In het bijzonder de scènes met zijn drie dochters weten oprecht te ontroeren, niet in het minst omdat de drie kindacteurs (waaronder ook De Lencquesaing’s eigen tienerdochter!) waarachtige prestaties neerzetten. Het niveau van de ronduit meesterlijke eerste helft weet Hansen-Løve echter niet door te trekken naar het tweede deel, dat veel rommeliger aandoet en nooit dezelfde glimpen van genialiteit laat doorschijnen. Rouwverwerking is uiteraard een thema dat om een bepaalde ingetogenheid vraagt, maar de artificiële portrettering van de niettemin beloftevolle (nog altijd maar 28-jarige) Franse cineaste laat de kijker finaal in de koude.

Peter Janssens