Cinevision
Film besprekingen: bioscoop, dvd en Blu-ray
Benidorm Bastards
Als er één tv-format is waarop geen vervaldatum staat, dan is het wel de candid camera. Het is altijd grappig om mensen in de maling genomen te zien worden, en wel om twee redenen: als kijker weet je al dat de personen in de opgezette val zullen trappen (het is uitkijken naar hun reacties) én tegelijk kan je jezelf de vraag stellen hoe jij zou reageren mocht je in een soortgelijke situatie terecht komen. De radiospelletjes van Walter Capiau, de eerste keer dat het Nederlandse ‘Banana Split’ op tv te zien was, de fratsen van Tom Waes en z’n partners in crime in ‘Trigger Happy’, de traditie van ‘nu heb ik je liggen’-programma’s gaat al heel ver terug.
Wanneer een format al zo lang bestaat, lijkt het hoe langer hoe moeilijker om origineel uit de hoek te komen. Dat is alleszins iets waar de makers van ‘Benidorm Bastards’ (hetzelfde productiehuis van ‘Trigger Happy’ en zijn twee follow-up-reeksen) toch even bij stil hebben gestaan. Gezien een vierde seizoen van de bekende formule onmogelijk geworden was - Tom Waes, Jan Van Looveren en Koen Van Impe hebben het ‘BV-status’ veroverd en zijn niet langer in staat incognito voorbijgangers bij de neus te nemen - moesten ze op zoek naar iets anders. Dat werd deze serie, waarin ouden van dagen zich als missie stellen om de jongere generatie diverse poetsen te bakken.
En het is die twist die het verschil maakt en zeker de eerste afleveringen tot schatergelach leidt. Op de beats van Eminem en 50 Cent rappende en shakende oudjes in een Antwerps premetrostation, tortelduifjes van de derde leeftijd die elkaar op straat staan te tongzoenen, ogenschijnlijk sympathieke ‘meetjes’ die een ober de huid vol schelden, nonnetjes op leeftijd die vloeken als een ketter en het woord Gods tevens - en vooral - op niet-christelijke wijze in de mond nemen, het zijn allemaal zaken die je niet direct verwacht tegen te komen tijdens een namiddagse wandeling doorheen ’t Stad. Discreet kan je zulke provocerende verborgen camera-jokes niet noemen, maar het doet je wel even nadenken: waarom precies is dit zo grappig? Omdat je het verwachtingspatroon doorbroken ziet? Of omdat de makers écht wel goeie vondsten in huis hebben?
Zoals vaker ligt het antwoord tussen de twee. Want, hoe geestig de reacties van omstanders ook moge wezen, veel van de grappen keren terug en laten na verloop van tijd de indruk allerminst geniaal te zijn. Het humoristische effect schuilt ‘m in de slachtoffers, de jongere garde die het maar vreemd vinden wanneer de 70+-er vertelt hoe ze de avond voordien een jonge adonis in haar bed heeft gekregen, maar toch niet echt te spreken was over diens prestatie tussen de lakens. ‘Benidorm Bastards’ is een one joke format - met dien verstande dat het wel een goeie grap is.
Mispak je namelijk niet: sommige vondsten zijn ook écht wel geweldig. Zo bescheuren we het al meteen op het moment dat de geniepige biljarter (die schijnbaar menig Makro, Colruyt en Carrefour onveilig gemaakt heeft) in beeld verschijnt. En tevens de telefoontjes van Lea Schepers zijn een bron van hilariteit, veelal erg geestig geschreven. We betwijfelen of de makers er in zullen slagen deze serie een vervolg te schenken. De zogeheten ‘jongere generatie’ die de spil van de grappenmakerij was, zal zeker meer op de hoede zijn én de goed gecaste oudjes hebben in geen tijd het semi-BV-schap veroverd. Bovendien is de terugkijkwaarde van een reeks als deze laag. Maar wie de serie op tv miste, kan met deze dvd wel checken of dit programma zijn (kortstondige) hype waard was. Wij menen alvast van wel.