Cinevision
Film besprekingen: bioscoop, dvd en Blu-ray

Dé reden dat een prent als ‘Black Lightning’ ons anno 2010 niet van de sokken blaast, heeft niet weinig te maken met de oneindige waaier comic-verfilmingen die het afgelopen decennium van de Hollywoodfabricageband rolden en vervolgens aan het netvlies van iedere spektakelfan passeerden - ook aan dat van regisseursduo Dmitry Kiselev en Aleksandr Voytinskiy, die onder de auspiciën van Timur Bekmambetov (‘Wanted’) in de regiestoel van deze (eerste?) Russische superheldenfilm mochten plaatsnemen.

Sterker nog: de aan de wetmatigheden van het comic-genre schatplichtige plot van een universiteitsstudent die plotseling met een vliegende Volga de rol van vigilante annex misdaadbestrijder op zich neemt, heeft veel meer weg van een greatest hits-collectie dan van een op zichzelf staand avontuur. Welke hits dan? Denk aan de coolste, geinigste en opwindendste stunts uit ‘Back To The Future’, ‘Spider-Man’, ‘Iron Man’, ‘Transformers’ en ‘Batman’, en je hebt al een vrij goed idee. Het is immers onmogelijk om naar deze ‘Black Lightning’ te kijken zonder ook maar één keer al zijn Amerikaanse tegenhangers (of beter: voorgangers) voor de ogen te zien voorbijflitsen.

Maar dat wil uiteraard niet zeggen dat er geen plezier aan te beleven valt. Integendeel, het tempo zit net geen twee uur superstrak en het is verbazend hoe vlug je met de avonturen van Dima - onze held, al dan niet tegen wil en dank - begint mee te leven, zelfs al herken je de scèneskeletten van die voornoemde genreclassics over de plas. Dat bezorgt deze in Moskou gesitueerde actieroetsjbaan evenwel de westerse look, waarnaar producent Bekmambetov (z’n loopbaan in Amerika is al van de grond geraakt, wat hem meer dan genoeg leverage bezorgde een film als deze in zijn thuisland te financieren) wellicht naar op zoek was.

Verrassend niettemin is de opvallend ouderwetse uitstraling van de actietaferelen. Dat kan een gevolg zijn van het beperkte budget dat uiteraard niet kan concurreren met de massabedragen die voor grootscheepse comic-adaptaties uitgetrokken worden, maar wie zegt het dat niet gewoon een bewuste keuze is? Akkoord, in een tijdperk dat 3D-films à la ‘Avatar’ als nieuwe standaard neemt, ogen sommige achtervolgingen en confrontaties lichtelijk gedateerd (een flash naar de actiecinema van de jaren ’80 en ’90 zal ook je deel zijn!), maar het draagt tevens bij aan de charme van deze crowdpleaser die zijn publiek voor een keertje niet door elkaar schudt (hallo, Michael Bay). Maar in het licht van de kinetische cinema die Bekmambetov doorgaans uit zijn mouw schudt, is het niettemin een - zij het geen onaangename - surprise.

‘Black Lightning’ plots tot Grote Cinema ophemelen, zou vanzelfsprekend te veel van het goede zijn, maar in het blockbustergenre dat overwegend gedomineerd wordt door Hollywoodstudio’s verdient dit (kleinere) Russische broertje beslist zijn bestaansrecht. Dat de plot gerecycleerd aandoet, hoeft dan zelfs geeneens een probleem te zijn. Hoeveel van die Amerikaanse collega-comic-knallers dragen originaliteit immers zeer hoog in het vaandel? Een Volga is geen DeLorean, dat is correct, maar in de getalenteerde handen van Bekmambetov maakt dat helemaal niets uit. Want ook waar Black Lightning heengaat, zijn er geen wegen nodig. Cool stuff.

Peter Janssens