Cinevision
Film besprekingen: bioscoop, dvd en Blu-ray
Predators
De makers (manusje-van-alles Robert Rodriguez in de rol van scribent en producent; ‘Armored’-filmmaker Nimród Antal in het regiestoeltje) lijken het niet voldoende te kunnen benadrukken: ‘Predators’ is noch een remake noch een reboot van de cultklassieker uit 1987, waarin Arnold Schwarzenegger en zijn team commando’s voor een reddingsmissie de Guatemalaanse jungle intrekken - waar ze ten prooi vallen aan een buitenaards wezen dat ze mano militari pogen te verslaan. Deze nieuwe episode in de franchise mag dan officieel als sequel geboekstaafd staan, de parallellen met het origineel zijn zo zonneklaar dat je tegelijk van een inspiratieloze herkauwingsoefening kan getuigen.
Voor het eerst sinds de eerste prent wordt er teruggekeerd naar een junglesetting, maar waar de slachtoffers in wording toen met een duidelijke bedoeling de rimboe ingestuurd werden, komt het bijeenbrengen van de zware jongens (en de obligate Latina-chick die niet op d’r mondje gevallen is) die hier de handen in elkaar moeten slaan om uit de greep van de hen onbekende opponent te blijven ditmaal tamelijk gekunsteld over. Bij aanvang weten de personages - een bonte mengeling koelbloedige killers - geeneens wat ze op het eiland doen en hoe ze daar beland zijn. De kijker heeft wél een vermoeden.
Het probleem bij een film als ‘Predators’ is de voorkennis; en helemaal omdat het scenario een gelijkaardig staaltje suspense als de Arnie-classic wil scheppen. Het eerste halfuur, waarin de personages ontdekken dat hun tegenstander zich niet zomaar zal laten uitschakelen, bewijst dat Antal beslist een sfeervolle opbouw in de vingers heeft. Maar hoe snedig en strak het allemaal van wal mag steken, als toeschouwer weet je al naar welk punt dit verhaal evolueert: de onvermijdelijke confrontatie tussen de zelfverklaarde aanvoerder van de groep en de Predator die hen van kant tracht te maken. Dat Rodriguez de mythologie van de schepsels weet uit te breiden door een nieuw soort Predator ten tonele te brengen, is dan ook niet meer dan een doekje voor het bloeden.
Ook vuurt het script de coole macho-oneliners af aan de schietsnelheid van een mitrailleur, maar uit de monden van de atypische cast schallen eerder losse flodders dan die op papier welgemikte 13-mm’s. Het doet er weinig goed aan dat ‘The Pianist’-Oscarwinnaar Adrien Brody zijn heldenrol te ernstig inkleedt (zie hem een Christian ‘Mr. Pathos’ Bale-imitatie opvoeren) zodat alle fun ogenblikkelijk weggezogen wordt én dat tegenspelers Alice Braga (die actiegriet uit ‘I Am Legend’) en Topher Grace (Peters venijnige vijand uit ‘Spider-Man 3’) op automatische piloot doorheen de wildernis struinen.
Blijft over: een rampzalige rollercoaster van gewelddadig bloedvergieten dat jammer genoeg nooit de juiste vibe vindt. Gek genoeg wordt de potentieel geslaagde B-film die ‘Predators’ op z’n best had kunnen zijn bovendien in de kiem gesmoord precies op het moment dat één van de aliens voor het allereerst in beeld verschijnt. Met de donkere laatste acte poogt filmmaker Antal zichtbaar de nagelbijtende spanning van pakweg een ‘Alien’ (maar dan in het oerwoud) te evoceren, maar daarvoor ziet de Amerikaanse cineast met Hongaarse roots nog een tikkeltje te groen achter de oren. Robert Rodriguez wilde naar verluidt een opvolger produceren die de abominabele ‘Alien Vs. Predator’-spin-off-reeks negeert - waarvoor hulde - én de eigenlijke ‘Predator’-serie een nieuwe richting uitstuurt. De manier waarop hij dit doet (recyclage van het origineel), blijkt echter niet de juiste. Waar is Arnie als je hem nodig hebt?