Cinevision
Film besprekingen: bioscoop, dvd en Blu-ray

Ligt het aan ons of worden er teveel animatiefilms gemaakt? Sinds het eclatante succes van Pixar en Dreamworks lijkt het wel alsof iedereen wil bewijzen de technologie en het talent in huis te hebben om een film te maken die op zijn minst sterk genoeg moet zijn om een graantje van dat succes mee te pikken. Nadeel van die overrompeling is dat we al een tijdje de bomen niet meer zien door het pixelbos. Als puntje bij paaltje komt, imiteren de volgelingen immers niet alleen de technologie, maar ook de verhaallijnen. En die borduren grotendeels, komische sidekicks inclusief, voort op de succesformule van Disney.

Het is niet anders bij ‘Planet 51’, al blijft deze sf-animatieprent grotendeels overeind door een niet onaardig uitgangspunt. Het klassieke gegeven van ruimtewezens die op aarde landen wordt immers slim omgedraaid. Wat als er naast onze blauwe aardbol nog een planeet bestaat waar de inwoners overtuigd zijn dat zij het enige intelligente leven zijn in het heelal? En wat als er op die planeet een NASA-astronaut landt die door de bewoners wordt beschouwd als een buitenaards wezen dat hen komt vernietigen? Astronaut Charles ‘Chuck’ Baker (Dwayne Johnson) is aanvankelijk in zijn nopjes als hij ontdekt voet te hebben gezet op een bewoonde planeet. Al blijkt zijn landing niet zonder gevaar: de plaatselijke gezagvoerders beschouwen Chuck als een bedreiging en zijn de bezoeker liever kwijt dan rijk. De tiener Lem (Justin Long) ontdekt dat de aardbewoner helemaal niet gevaarlijk is en besluit hem te helpen om uit de handen te blijven van de geschifte lobotomiserende professor Kipple (John Cleese) en generaal Grawl (Gary Oldman).

De goede punten die ‘Planet 51’ scoort, speelt het helaas ietwat kwijt door de planeet te modelleren als een Amerikaanse voorstad tijdens de jaren vijftig. Niet alleen is dat volstrekt onlogisch (al moet er in een animatiefilm uiteraard niet naar logica worden gezocht), het zorgt er voor dat de film uiteindelijk maar weinig verrassingen te bieden heeft: de bewoners van Planeet 51 mogen dan wel een groene huidskleur hebben, hun gedrag en handelingen zijn 100% identiek aan die van hun menselijke evenknie.

Nochtans is ‘Planet 51’ geen Amerikaanse film, maar een Brits-Spaanse coproductie. De producerende Britse firma is het prestigieuze Handmade Films, destijds nog mee opgericht door Beatle George Harrison. Het is de eerste langspeelfilm die volledig in de Spaanse animatiestudio Ilion werd geproduceerd. Slecht is die animatie geenszins te noemen (het budget lag dan ook vrij hoog met 70 miljoen dollar/49 miljoen euro), maar echt uit de band springen doet het nooit. Zeker niet omdat de animatoren weinig risico nemen: het robotje dat in deze film figureert lijkt zelfs ontsnapt uit Pixars ‘Wall•E’.

Als zoethouder voor de filmvretende kroost mag ‘Planet 51’ er niettemin zijn. Al bij al is het een pak minder eentonig of eendimensionaal dan bijvoorbeeld ‘Astro Boy’, en op zijn beste momenten is deze film zelfs beter dan sommige Dreamworks-worpen. Wat niet wegneemt dat het tegelijkertijd een gemiste kans is om een prent te maken die meer doet dan braafjes binnen de lijnen van het genre te kleuren.

Extra’s (dvd): ook de extra’s vallen een beetje in herhaling. Het blijft uiteraard interessant om te zien hoe een animatiefilm evolueert van het storyboardstadium naar het eindresultaat, maar echt nieuw is die informatie inmiddels niet meer te noemen. Niettemin aardig.

Simon Couwens