Cinevision
Film besprekingen: bioscoop, dvd en Blu-ray

Er wordt tegenwoordig veel hoop gesteld op de genetische wetenschap. Maar een belofte op mirakels werpt ook een stapel ethische vraagstukken op. Wanneer ga je als wetenschapper te ver? Vincenzo Natali toont in z’n nieuwste huiverthriller ‘Splice’ wat er kan gebeuren wanneer genetici de morele grenzen overschrijden. Hij puurt er in tegenstelling tot wat zowel trailer als affiche doen vermoeden géén traditionele monsterprent uit.

De ‘Cube’- en ‘Cypher’-cineast voert het frisse, enthousiaste, briljante, maar ook rebelse geleerdenkoppel Elsa (Sarah Polley) en Clive (Adrien Brody) op, die er door het DNA van verschillende dieren samen te smelten in geslaagd zijn een nieuwe levenssoort te creëren. Wormachtige schepsels die ze de namen Ginger en Fred geven. Ze worden echter overmoedig en negeren legale én zedelijke grenzen wanneer ze DNA van mens en dier met elkaar vermengen om zo een nieuw organisme te scheppen. Het doel is aanvankelijk om een gen te ontdekken waarmee ondermeer diabetes en diverse kankertypes behandeld kunnen worden, maar hoe nobel de intenties ook zijn, het experiment dat Elsa en Clive op poten zetten, wordt er niet minder illegaal op. Het bedrijf waarvoor ze werkzaam zijn, stemt evenmin toe met hun plannen, waardoor ze hun proefneming ook nog eens in het geniep moeten doen. Maar dat is niet zo eenvoudig wanneer het gecreëerde schepseltje vlug menselijke vormen begint aan te nemen en zich ontwikkelt tot een heus ‘meisje’...

Het uitgangspunt van ‘Splice’ is allerminst origineel. Vincenzo Natali, die met z’n gruwelijk onderschatte eerste twee wapenfeiten inventiever uit de hoek kwam, heeft zich duidelijk laten inspireren door de horrorgeschiedenis op pellicule. Veel ideeën spelen schaamteloos leentjebuur bij David Cronenberg (de master of the flesh zal zonder twijfel goedkeurend knikken tijdens de huiveringwekkende scène waarin Ginger en Fred aan een groep potentiële sponsors worden voorgesteld), oude monsterclassics als ‘Frankenstein’ (het ‘genetische manipulatie’-voorbeeld bij uitstek) en psychothrillers als ‘Rosemary’s Baby’ (de gruwel staat symbool voor een al dan niet verdrukte angst).

Maar dat wil uiteraard niet zeggen dat Natali’s prent niet kan fascineren, integendeel! De tergend langzame opbouw werkt kippenvelinducerend, terwijl de knappe karakteruitdieping maakt dat je al erg gauw voeling krijgt met de innerlijke demonen van de twee hoofdpersonages die zich noch zwart noch wit gedragen. Gestileerd camerawerk, de bezwerende klankband en een stel intrigerende plotbochten houden je aandacht moeiteloos vast.

Maar toch beletten die factoren Natali niet in zijn slotact een scheve schaats te rijden. Lang kan ‘Splice’ de neiging afwenden om te ontaarden in een monster flick, maar in de finale geeft de prent toch toe aan de conventionaliteit van dat genre. Met een eindduel dat herinneringen oproept aan ‘Legion’. Voor wie er aan zou twijfelen: dat is geen compliment! Het zou evenwel al te makkelijk zijn om deze intrigerende en intellectueel uitdagende prent daarop af te rekenen. De suspenseboog blijft anderhalf uur lang strak, enkele hoogst bizarre wendingen nodigen uit tot een pittige toogdiscussie en het acteerwerk van Adrien Brody (en of de Oscarwinnaar hier overtuigender voor de dag komt dan in blockbustersof ‘Predators’) en Sarah Polley zit zeer goed. Kortom, prima sf-thriller.

Peter Janssens