Cinevision
Film besprekingen: bioscoop, dvd en Blu-ray
The Devil's Chair
Het zal waarschijnlijk puur toeval zijn, maar amper een paar maanden na de release van de ‘Phantasm Box’ en de ‘Hellraiser Cube’ verschijnt ‘The Devil’s Chair’ in onze regionen op dvd, een horrorprent die schaamteloos leentjebuur speelt bij die griezelseries uit de jaren ’70 en ’80. Al betwijfelen we of deze occulte breinbreker een gelijkaardige semiclassicstatus zal weten te veroveren. Daarvoor mist dit huiverdebuut van regisseur Adam Mason een uitgesproken eigen stem.
Het begint al bij de openingsact, waarin Mason weinig camouflerend knipogen uitdeelt aan de eighties culthit van Clive Barker. Op zoek naar sexy spanning dringen Nick West en zijn vriendin de desolate psychiatrische kliniek Blackwater Asylum binnen, waar ze zich gretig tegoed doen aan LSD. Helder in het hoofd zijn ze derhalve niet meer wanneer ze in één van de groezelige kamers op een spookachtige stoel stuiten. Op het moment dat Nicks vriendin op dat lugubere zitstuk plaatsneemt, beseft ze niet dat ze op die manier d’r eigen doodvonnis tekent: ze wordt, voor de ogen van Nick, bloederig verminkt en in een demonisch zwart gat meegesleurd. Wanneer Nick zijn verhaal doet bij de lokale politiedienst, verklaren die ‘m voor gek. Resultaat: hij wordt opgesloten in het Hildon Mental Hospital.
Vier jaar gaan voorbij en nog steeds is de geïnterneerde Nick ervan overtuigd dat bovennatuurlijke krachten zijn vriendin vermoord hebben. Geboeid door de mysterieuze zaak stelt dokter Willard voor om Nick onder zijn toezicht te plaatsen voor een experimentele behandeling. Die luidt: wederkeren naar de plaats delict om erachter te komen wat er nu exact gebeurd is. Vergezellen de psy en zijn patiënt op hun helletocht: Willards assistente Melissa en studenten Rachel en Brett.
We hoeven er ongetwijfeld geen tekening bij te maken hoe het de personages zal vergaan. Het uitgangspunt van ‘The Devil’s Chair’ mag dan wel zo oud als de straat zijn, maar dat wil uiteraard niet zeggen dat Mason er niks origineels mee kan aanvangen. De prent scoort creativiteitspunten met een bijwijlen ironische voice-over, die de kijker als het ware doorheen het verhaal gidst. Dat is ook welgekomen, want op scenariogebied is dit staaltje esoterische gruwel een nog groter rommeltje dan Don Coscarelli’s verrassingstopper uit 1979; we hielden het amper voor mogelijk. En daar knelt dan ook vooral het stoeltje, euhm, schoentje. Het gebrek aan focus maakt het bijzonder moeilijk een duidelijke lijn te spotten, waardoor de kans groot is dat het je op het eind niet meer kan schelen hoe de vork in de stoel, pardon, steel zit. De eenzame horrorfreak die aan het eind wél nog helemaal ‘mee is’, staat niettemin ook een koude douche te wachten: de twist waarmee Mason en Boyes alles trachten te verklaren, is jammer genoeg zo doorzichtig als een pas geboende venster.
Maar het is niet al kommer en kwel. De ‘speciale effecten’-afdeling heeft zich duidelijk uit de naad gewerkt om met geïnspireerde (gruwel)creaties voor de dag te komen - met succes! En tevens de op de zenuwbanen mikkende horrorsequenties, ondersteund door de omineuze strijkers van componiste Zoe Keating, laten een efficiënte indruk na. Ze volstaan evenwel niet om de hutsepotplot én het unaniem hemeltergende acteerspel (met David Gant als Willard op kop) helemaal te compenseren.