Cinevision
Film besprekingen: bioscoop, dvd en Blu-ray

Een jaar nadat hij als blinddoekomwindende yup probeerde om Kim Basinger binnen te draaien op de tonen van een klassiek geworden Joe Cocker-deuntje, bewees Mickey Rourke in het voor hem gezegende jaar 1987 dat hij een acteertalent was om in de gaten te houden. Getuige zijn vertolkingen in ‘Angel Heart’ en ‘A Prayer For The Dying’, en vooral in ‘Barfly’, waarvoor recensenten welhaast jubelwoorden tekort kwamen. Lof die gerechtvaardigd was: Mickey Rourke 2.0 mag dankzij zijn heksentoer in ‘The Wrestler’ dan wel terug verdiend in de belangstelling staan, de kans dat hij ooit nog terug even genuanceerd uit de hoek komt als in deze ‘Barfly’ lijkt aan de kleine kant.

Rourkes vertolking is geenszins de enige reden waarom ‘Barfly’ één van de beste dronkemansfilms aller tijden is geworden. Nog belangrijker is de inbreng van auteur Charles Bukowski, wiens semi-autobiografisch scenario de basis vormt. En Bukowski wist waar hij het over had als notoir alcoholverslaafde die ettelijke jaren van zijn leven doorbracht in groezelige bars in Los Angeles. Meteen een opvallend verschil met andere films waarin desintegratie als gevolg van alcoholmisbruik centraal staat: hoe goed pakweg ‘The Lost Weekend’, ‘Days Of Wine And Roses’ en ‘Leaving Las Vegas’ ook zijn, op het gebied van levensechtheid geeft ‘Barfly’ hen toch met ettelijke liters het nakijken. Bovendien is de wijze waarop Bukowski zijn bewuste keuze om dagelijks te pintelieren met de nodige humor en eigengereide levenswijsheid verdedigt aangrijpender dan eender welke afkick- of AA-scène ook.

Als alter ego koos Bukowski Henry Chinaski, een getalenteerd schrijver van kortverhalen die te kampen heeft met een drankverslaving. Chinaski heeft zeker de capaciteiten om tot de aanzien hebbende intelligentia te behoren (hij citeert Tolstoj en luistert naar klassieke muziek), maar ziet zichzelf niet fungeren in een wereld waarin iedereen iets van hem verwacht. Wanneer Henry op een dag een relatie begint met de ook al alcoholminnende Wanda (een uitstekende Faye Dunaway) probeert hij samen met haar een normaal leven op te bouwen zonder concessies te doen aan zijn levensstijl.

Bukowski schreef het scenario met Sean Penn in het achterhoofd, maar die wou de rol enkel maar vertolken als Dennis Hopper mocht regisseren. Bukowski had echter geen hoge dunk van Hopper en wou zijn overeenkomst met Barbet Schroeder, aan wie hij het scenario had beloofd, niet verbreken. Dat Schroeder wou vechten voor ‘Barfly’ was duidelijk: toen productiefirma Cannon de film (in het laatste jaar voor hun bankroet) wou opgeven, trok Schroeder met een elektrische zaag naar hun kantoren, ermee dreigend één van zijn eigen vingers af te snijden indien ‘Barfly’ werd stopgezet. Toen vervolgens ook nog Francis Ford Coppola in de bres sprong voor het project in geldnood konden de studiobonzen niets anders doen dan ‘Barfly’ verder te financieren. En gelukkig maar, want dit filmpje is een miniklassieker uit de jaren tachtig (en waarschijnlijk de beste film uit de Cannoncatalogus).

‘Barfly’ is uitstekend vertolkt, sfeervol geregisseerd en vinnig geschreven. Het een en ander leidt zelfs naar momenten die zowaar ook in ‘The Wrestler’ niet zouden misstaan: getuige de hilarische scènes waarin Chinaski als een soort Randy ‘The Ram’ Robinson avant-la-lettre op sollicitatiegesprek gaat of een burenruzie probeert te beslechten. ‘Barfly’ is zowel in nuchtere als dronken dagen een aanrader. Wie trouwens nog meer Chinaski wil, laat zijn oog ook best even vallen op ‘Factotum’ waarin Matt Dillon de hoofdrol vertolkt.

Simon Couwens