Cinevision
Film besprekingen: bioscoop, dvd en Blu-ray

De terecht uit de vergetelheid opgerakelde Spaanse horrorklassieker ‘Who Can Kill A Child?’ (originele titel: ‘Quién Puede Matar A Un Niño?’) (1977) begint met een oplawaai van jewelste. Een compilatie van archiefbeelden (de holocaust, de oorlogen in Korea en Vietnam, etc.) toont de atrociteiten waartoe de mensheid in staat is, en kleeft er meteen het aantal kindslachtoffers op. Als synoniem voor vermoorde onschuld is het een opener die kan tellen.

Na deze begingeneriek (let op het creepy kinderkoor dat de beelden ondersteunt) verkast de film naar het zonnige Spanje, waar de zwangere Evelyn en haar echtgenoot Tom op vakantie zijn. Op zoek naar rust zetten ze koers naar een nabijgelegen eiland. Als ze daar aankomen, blijkt tot hun eigen verbazing het eiland totaal verlaten te zijn. Maar dat is slechts schijn: ook al lijken de volwassen inwoners van de aardbodem verdwenen, hun nakomelingen zijn wel degelijk nog aanwezig. Zij het niet zozeer met tikkertje of zakdoekje leggen als favoriet tijdverdrijf, daar ze meer zien in een spelletje ‘folter en dood de volwassenen’... Waardoor Evelyn en Tom al snel opgejaagd wild zijn in het dodelijk kat-en-muisspel dat zich onder de mediterrane zon ontvouwt.

Een reden voor het moorddadig gedrag van het klein grut wordt niet expliciet gegeven, al wekt de openingsmontage de suggestie dat ze zich willen wreken op volwassenen, in hun ogen allemaal rotzakken die oorlogen starten en kinderen meer dan eens pijn doen (zie de scène waarin een koter een paar oorvegen krijgt van zijn moeder). Waardoor de film gelijkenissen vertoont met Hitchcocks ‘The Birds’, waarin het gedrag van de moordende vogels ook niet echt wordt verklaard, en waar één van de mogelijke verklaringen is dat ze zich wreken voor de manier waarop de mens met de natuur omspringt. Dat regisseur Narcisso Ibañez Serrador een fan is van de Hitchcock-klassieker is trouwens duidelijk. Net als Hitch’ gevederd leger worden de kinderen steevast als een dreigende groep getoond die hun slachtoffer eerst omsingelen om dan pas gezamenlijk toe te slaan. Een vondst die (net als bij Hitchcock) naar een apocalyptische climax leidt.

Het is een beetje ironisch dat één van de beste films uit het horrorsubgenre van moordzuchtige kinderen eentje is waar weinigen hebben van gehoord (laat staan gezien). En zeggen dat de ondermaatse en gelijkaardige ‘Children Of The Corn’-franchise ettelijke jaren later uitgroeide tot een bioscoop- en videosucces. ‘Who Can Kill A Child?’ is nochtans op alle vlakken superieur. Serrador weet hoe hij spanning kan creëren: zelfs als er geen pikhouweelzwaaiende kinderen te bespeuren zijn slaagt hij erin het publiek op het puntje van de stoel te houden door een suggestieve cameravoering. Al gaat de nodige lof hiervoor evenzeer naar de geslaagde soundtrack van Waldo De Los Rios. Serrador spaart ook het bloed niet: goor is ‘Who Can Kill A Child?’ niet meteen te noemen, maar de cineast weet perfect waar en hoe de shockmomenten te doseren.

Opvallend is dat Serrador maar twee bioscoopfilms heeft gemaakt. Acht jaar voor ‘Who Can Kill A Child?’ regisseerde hij ‘La Residencia’ (‘The House That Screamed’), voor de rest is de man enkel actief geweest op het kleine scherm, waar hij onder andere meewerkte aan de thrillerkortfilmserie ‘Historias Para No Dormir’. Getuige de kwaliteit van deze bonafide cultklassieker is die lage output van Serrador alvast te betreuren. Even opvallend: de remake die in de steigers staat, en waarin Diego Luna de hoofdrol zou vertolken. Het is trouwens niet de eerste remakepoging: ook Waalse genrefanaat Fabrice Du Welz was een tijd in de running als regisseur van een nieuwe versie. Met die wetenschap in het achterhoofd is het alvast duidelijk waar Du Welz de hommagemosterd haalde voor zijn junglespookhuis ‘Vinyan’.

Simon Couwens