Cinevision
Film besprekingen: bioscoop, dvd en Blu-ray

Romy Schneider verklaarde ooit dat haar favoriete tegenspeler Michel Piccoli was. Dat mag geen verbazing opwekken, daar ze met de Franse legende meer dan tien keer samen op een set stond. De laatste keer was in 1982, voor deze ‘La Passante Du Sans-Souci’, niet alleen de laatste samenwerking tussen deze twee iconen, maar ook de laatste maal dat de vroegere ‘Sissi’-actrice op het witte doek te zien was. Amper een maand na de release van dit door regisseur Jacques Rouffio ingeblikte drama kwam de emotioneel geteisterde filmster (haar zoon David was net overleden) om het leven ten gevolge van een hartstilstand.

In ‘La Passante Du Sans-Souci’ speelt La Schneider een dubbelrol. Het eerste personage dat we ontmoeten, luistert naar de naam Lina, een vrouw, onwetend over het verleden van haar man, Max Baumstein (Piccoli). Wanneer die laatste, intussen een geacht mensenrechtenactivist, de Paraguayaanse ambassadeur in koelen bloede doodschiet, is ze net zo verbouwereerd als iedereen. Max blijkt de man echter te kennen van vroeger en zag in deze ‘ontmoeting’ de kans schoon om een nog openstaande rekening te vereffenen. Gedurende de rechtsprocedure wordt ondermeer duidelijk dat de Zuid-Amerikaanse landsvertegenwoordiger tijdens WOII een nazi-officier was.

Het tweede karakter  waaraan Schneider gestalte geeft, is dat van Elsa, die opduikt in de puik geïntegreerde flashbacks die Max’ verleden schetsen. Nadat Max’ vader het leven liet, werd hij opgevangen door uitgever Michel en diens eega Elsa. Terwijl Michel in Berlijn achterblijft en finaal in een concentratiekamp belandt, zetten Elsa en Max koers richting Parijs. Maar daar leven ze niet langer het gegoede bestaan dat ze gewend waren en dus moet Elsa aan de slag om d’r kost te verdienen. Ze versiert een baantje als nachtclubzangeres, wat haar uiteindelijk in contact brengt met Ruppert von Leggaert, de nazi-officier die het aan het begin van de film met zijn leven bekoopt.

Eerst het slechte nieuws: ‘La Passante Du Sans-Souci’ mag dan al gebaseerd zijn op een werk van befaamd auteur Joseph Kessel (‘Belle De Jour’, ‘The Night Of The Generals’, ‘The Horsemen’), deze adaptatie voor het grote scherm mist diepgang en vaart om van een groot cinematografisch meesterstuk te gewagen. Het is de nogal eendimensionale booswichtportrettering van de tweedewereldoorlogse Duitse tegenstander die het meest tegen de borst stuit: het personage Ruppert von Leggaert is een archetype. Zonder het uiteraard voor nazi-Duitsland op te nemen, vraagt deze vertelling op twee fronten een meer genuanceerde invalshoek. Het blijft echter wél boeien. Deels is dat te danken aan de langzame ontvouwing van de plot (met mondjesmaat komen we te weten hoe de vork exact in de steel zit), maar het meest van al aan de geweldige vertolkingen.

In het bijzonder maakt de dubbelprestatie van Schneider indruk, die hier één van d’r meest breekbare rollen uit haar ruime carrière (ze was in meer dan 60 films te zien) neerzet. Wellicht omdat ze de helft van de tijd niet eens aan het ‘acteren’ was. De tranen op Elsa’s wangen, haar tristesse, ze vinden stuk voor stuk hun origine in Romy Schneiders sombere werkelijkheid anno 1982. Vanuit historisch perspectief bekeken is ‘La Passante Du Sans-Souci’ dan ook een must voor fans van de Oostenrijkse filmdiva. Een memorabele film is dit oorlogsdrama niet, maar het verhaal erachter is dat zonder enige twijfel wel.

Peter Janssens