Cinevision
Film besprekingen: bioscoop, dvd en Blu-ray

Omgaan met een zwaar verlies is nooit gemakkelijk; iedereen reageert er ook anders op. Dat lijkt alvast ‘The Tree’ te willen vertellen, een familiedrama van de Franse regisseuse Julie Bertucelli met in de hoofdrol Charlotte Gainsbourg. De voertaal is in tegenstelling tot wat je mogelijk zou verwachten niet Frans, maar wel Engels. Dat de film gesitueerd is tegen de Australische outback zal daar niet weinig mee te maken hebben. Hoewel, dit is typisch zo’n intieme prent die méér vertelt wanneer de personages niet aan het woord zijn.

Het rouwproces is vaak een woordeloos proces. Natuurlijk vloeien er discussies over de overledene, maar uiteindelijk moet ieder voor zich in zijn/haar binnenste afscheid nemen. Het is goed te merken aan Dawn O’Neil (Gainsbourg), wiens echtgenoot op een dag een hartaanval krijgt en met zijn auto tegen de gigantische boom op hun ver van het dorpscentrum afgelegen landgoed rijdt. Ze weet zichzelf geen plaats te geven, ligt de hele dagen in bed te treuren en houdt zelfs haar vier kinderen thuis van school. Dochtertje Simone (Morgana Davies) vindt troost bij de boom: ze meent dat de geest van d’r vader haar toespreekt via zijn bladeren. Uiteindelijk zullen ook Dawn en de andere kinderen van het gezin de therapeutische werking van die wijdvertakte kolos ervaren.

Boomknuffelaars zullen hun geluk niet opkunnen bij ‘The Tree’, hoewel zij wellicht liever zelf op één van de takken kruipen dan ruim anderhalf uur toe te kijken hoe de personages dat doen. Er hoeft geen tekening bij gemaakt te worden dat Bertucelli haar film barstensvol symboliek (de natuur is daarbij altijd zeer dankbaar) gestouwd heeft, maar toch wordt ‘The Tree’ nooit zwaar op de hand. Wat nog niet wil zeggen dat het een echt boeiende kijkervaring oplevert. Aangezien er al bij al niet veel gebeurt en je 100 minuten lang toekijkt hoe vijf leden van een zichtbaar hecht gezin hun verlies een plaats trachten te geven, wil de aandacht al wel eens afdwalen.

Ondanks de vele metaforen reikt Bertucelli’s relaas niet veel dieper dan de schors: de karakters gedragen zich dan wel realistisch, maar op het einde heb je niet het gevoel dat je ze beter hebt leren kennen of dat je hen een beetje kan doorgronden. De relatie die Dawn lijkt op te bouwen met een aantrekkelijke local (een rol van Marton Csokas) bijvoorbeeld wordt nergens uitgewerkt, waardoor de afwikkeling daarvan je koude kleren niet raakt. Nochtans gaat het traag vertelde verhaal een vrij interessante richting uit: op een gegeven moment moet het gezin kiezen tussen de boom wegdoen of hem laten staan, en zich daarmee ook definitief loskoppelen van man/vader. Het is de natuur (alweer!) die uiteindelijk voor hen zal beslissen.

Wat je enigszins bij de les houdt, zijn de uitmuntende vertolkingen. Gainsbourg is altijd op haar best wanneer ze haar emoties via mimiek in plaats van via dialogen mag uiten en dus kan ze hier schitteren. Maar het is de jonge Morgana Davies die de strafste prestatie neerzet: de jonge actrice voorspellen we nu al een grote toekomst. Hun vertolkingen bezorgt ‘The Tree’ het pigment dat het nogal academische scenario mist. Het pleit voor Bertucelli dat ze de suikerpot onaangeroerd laat en ook de knappe plaatjes van de Australische natuur (wie ooit ‘McLeod’s Daughters’ zag, weet wat we bedoelen) maken indruk, maar het gebrek aan vaart, zorgt er toch voor dat je vanaf halfweg net iets meer naar je horloge dan naar het scherm begint te turen.

Peter Janssens