Cinevision
Film besprekingen: bioscoop, dvd en Blu-ray
The Spy Next Door
Voor wie zich niet meer herinnert dat Jackie Chan wel degelijk ooit één van de grote actiehelden van het witte doek was, hebben de makers van ‘The Spy Next Door’ een bijzondere opfrissing in petto: de begingeneriek is geheel samengesteld uit scènes uit eerder werk van de drunken master, die medio jaren ’90 op het vliegtuig naar de VS sprong en daar een succesvolle carrière als lenige spring-in-‘t-veld uitbouwde. Een compilatie die je er bovendien op wijst dat de Chinese vechtjas wel zeer vaak de rol van geheimagent vertolkt heeft.
Het zal je dan ook niet verbazen dat hij in deze nieuwste familiekomedie van yes man Brian Levant (‘Are We There Yet?’, iemand?) alweer in de huid kruipt van een spion, zij het eentje die zich undercover schuilhoudt in the suburbs. Daar voelt hij zich overigens uitstekend in zijn vel. Hij is immers verliefd geworden op de sexy blonde buurvrouw (Amber Valletta) en alleenstaande moeder van drie kinderen. Wanneer zij vanwege familiale trubbels dringend een weekendje weg moet, stelt Bob - zo heet Jackie’s karakter - voor om zolang op d’r kroost te passen, zelfs al lijken die niet bepaald met zijn aanwezigheid opgezet. De adder: zij heeft het idee dat Bob, met wie ze een toekomst samen wel ziet zitten, een doodgewone pennenmarchant is!
Het vervolg laat zich raden. Bob ontfermt zich over de kids (en blijkt initieel niet echt een begenadigd opvoeder), maar wordt dat weekend geconfronteerd met zijn spionjob die hij het liefst van al de rug wil toekeren. Wanneer de cyberhackende zoon van het gezin een geheime file downloadt van Bobs computer is dit maar de start van een hele serie problemen. Plots wordt het viertal opgejaagd door Russische gangsters, die het op dat bestand gemunt hebben, en staat de spy next door voor zijn zwaarste opdracht: hij moet én de importsnoodaards uitschakelen én zijn rol als vaderfiguur naar behoren vervullen.
‘The Spy Next Door’ hoort thuis in hetzelfde rijtje van ‘Kindergarten Cop’, ‘The Pacifier’ en ‘The Game Plan’: familiekomedies waarin actiesterren hun spierballen ten dienste stellen van een opvoedkundige rol. In tegenstelling tot respectievelijk Arnold Schwarzenegger, Vin Diesel en Dwayne ‘The Rock’ Johnson verliest Jackie Chan zijn waardigheid niet. Hem staan geen plassende kleuters, vuile poepluiers of lawaaierige kids te wachten. De problemen van de driekoppige offspring die Chans personage onder zijn hoede krijgt, zijn zowaar realistisch: elk worstelen ze op hun manier met het feit dat ze geen vader hebben. Diep gaan die overpeinzingen evenwel niet en het ligt er zo vingerdik op dat Chan hen de nodige levenswijsheden zal bijbrengen, wat zijn leugen uiteindelijk zal excuseren (moeder wordt uiteraard kwaad als ze erachter komt dat ze haar kroost heeft toevertrouwd aan een spion, maar kan onmogelijk kwaad zijn als ze ziet hoe haar kids aan hem gehecht geraakt zijn; je kent het wel).
Tussen die obligate moraallessen wordt er uiteraard gevochten. Chans acrobatische stunt- en knokwerk heeft altijd al iets cartoonachtigs gehad (zie ook de uit een strip weggelopen modebewuste bad guy), dus vanuit die optiek verschillen zijn moves niet zo gek veel van die uit zijn ander, minder uitgesproken op een kindermaat gesneden werk (nog een reden waarom hij hier zijn geloofwaardigheid niet verliest). Op zijn 55ste bewijst hij zich nog steeds even kwiek, al komt er op de originaliteit van de actietableaus wel sleet. Schadeloos vertier voor de hele familie. Niet hoogstaand, maar op zijn beste momenten nét vermakelijk. Meer hoef je van een Jackie Chan-film niet te verwachten.