Cinevision
Film besprekingen: bioscoop, dvd en Blu-ray

De titel verraadt al welke sport in ‘La Régate’ centraal staat, namelijk bootracen. Maar veel meer dan over die watercompetitie gaat dit debuut van de jonge Brusselse filmmaker Bernard Bellefroid over de kracht en het doorzettingsvermogen, die je bij het beoefenen van die sport (hier gaat het in het bijzonder over roeien) aan de dag moet leggen. Twee attitude-eigenschappen die de hoofdfiguur zich in het echte leven moet zien aan te kweken en zich daarbij geholpen ziet door zijn sportieve (en enige) uitlaatklep.

Met vijftien levensjaren op de teller is Alex (een intense Joffrey Verbruggen) een typische puber, al is het niet hij die thuis keet schopt. Integendeel gaat hij zwaar gebukt onder de dagelijkse vuistslagen van zijn gewelddadige vader, wat maakt dat Alex tegen alles en iedereen revolteert. Om aan zijn harde thuissituatie te ontsnappen, besluit hij te gaan roeien op de Maas. In de roeiclub ontmoet hij trainer Sergi (Sergi López), die de persistente adolescent klaarstoomt voor het aankomende Belgische kampioenschap. Tussen de twee ontwikkelt zich een surrogaatvader-zoon-relatie, die Alex de stabiliteit bezorgt die hij thuis mist. Maar de problemen waar hij diep in z’n binnenste mee worstelt, houdt Alex wel voor iedereen verborgen. Ook voor Murielle (Pénélope Lévêque), een meisje op wie hij verliefd wordt.

‘La Régate’ schiet erg sober uit de startblokken (en blijft dat eigenlijk 91 minuten lang), maar net door die ascetische aanpak ga je al gauw de spreekwoordelijke krop in de keel ervaren. Met z’n nogal afstandelijke en kille filmstijl maakt de 32-jarige Waal het je op het eerste gezicht niet zo eenvoudig emotioneel geraakt te worden door dit realistische coming-of-age-relaas, maar de geloofwaardig vormgegeven en met herkenbare levenspijnen worstelende hoofdpersonages trekken je moeiteloos het verhaal binnen.

Het is geen verrassing dat de karakters aandoen alsof ze uit het leven gegrepen zijn. Bellefroid verklaarde in meerdere interviews dat Alex ook binnenin zichzelf voortleeft. Ontsnappen aan je huidige situatie en je eigen menselijke plaats in de wereld trachten te vinden is iets waar de regisseur zelf mee geworsteld heeft. Alex’ vertwijfeling voelt logischerwijze zeer waarachtig: hij zit gevangen tussen de gevoelens van haat en liefde die hij voor zijn vader koestert. Tegelijkertijd is ook pa Thierry (vertolkt door Thierry Hancisse) een karakter dat noch zwart noch wit te noemen is. Je gelooft wel dat hij zijn zoon gelukkig wil zien, maar hij kan het niet laten zijn eigen teleurstellingen op Alex te projecteren.

Op basis van ‘La Régate’ durven we stellen dat Bellefroid een mooie toekomst te wachten staat, al waren er reeds voortekenen in die richting. De Brusselaar is immers een product van de Dardenne-legacy, gezien de sociofilmende broers het eindwerk van Bellefroid produceerden en de jonge Waalse wolf voor zijn debuut met de vaste Dardenne-fotograaf Alain Marcoen aan de slag ging. Alleen laat hij ‘m wel andere dingen uit zijn camera puren: de roeiscènes vertonen een intensiteit die door de Dardennes zonder twijfel zou worden afgezwakt en het verpauperde milieu waar o.a. ‘Le Silence De Lorna’ zich afspeelde, wordt ingeruild voor een middenstandkring die we allemaal kennen. Wel gemeenschappelijk met de broertjes is Bellefroids oog voor jong acteertalent: Verbruggen slaagt erin de emoties van zijn personage voelbaar te maken met een simpele gelaatsuitdrukking. Een pakkende prent kortom over de relatie tussen vader en zoon, het leven met geheimen en de battle om vrij te zijn in het leven. De regatta uit de titel wordt met andere woorden op woelige privéwateren gestreden.

Peter Janssens