Cinevision
Film besprekingen: bioscoop, dvd en Blu-ray
Mr. Bean's Holiday (Blu-ray)
De grootste fout die de makers bij ‘Bean: The Ultimate Disaster Movie’ maakten, was dat ze de protagonist een stem gaven. En ook de pogingen om de onhandige hannes dat tikkeltje menselijker te maken sloegen de bal stevig is. Sinds Beans eerste tv-optreden in 1990 was het immers overduidelijk dat de stuntelige knoeier op zijn grappigst is wanneer zijn klunzigheid geaccentueerd wordt. ‘Mr. Bean’s Holiday’, de sequel die het eerste Bean-optreden in tien jaar tijd (sinds de pelliculeworp uit 1997) kenmerkt, keert terug naar de roots van zijn hoofdpersonage en laat het van de ene comic set piece in de andere rollen.
Dat betekent: weinig tot geen dialogen voor Bean én een anorexische plot die een reeks sketches aan elkaar rijgt. Het feit dat Beans vakantie-uitstap zich in Frankrijk afspeelt en hij de taal niet beheerst, is een slimme tool voor de makers om de hoofdfiguur via meer clowneske gebaren te laten communiceren, terwijl de totale absentie van een uitgekiende plot toestaat dat de visuele humor te allen tijde de eerste viool speelt. Rowan Atkinson heeft er nooit een geheim van gemaakt dat Mr. Bean gebaseerd is op Monsieur Hulot, het mimekarakter dat Jacques Tati in vier films speelde, maar nimmermeer was de vergelijking zo expliciet als hier. Het opzet van deze laatste bioscoopfilm van Mr. Bean (Atkinson verklaarde hierna nooit meer Bean te zullen vertolken) is haast een blauwdruk van de comedy classic ‘Les Vacances De Monsieur Hulot’, en ook brengt de film letterlijk hommage aan de Franse klassieker door de scène waarin het titelkarakter een groep fietsers voorbijrijdt losjes over te doen met Bean in de hoofdrol.
Het is echter lang niet de enige cinefiele referentie. Ook ‘The Kid’ van Charlie Chaplin zal geregeld door je gedachten spoken en op het eind van zijn road trip vol hilarische hindernissen belandt Bean zelfs op de Croisette, waar het filmfestival van Cannes in volle gang is. De frisheid van de tv-serie is onvermijdelijk een beetje weg, maar op z’n allerbeste momenten komt deze sequel in de buurt van Beans iconische buisfratsen. De scène waarin Bean bijvoorbeeld een kreeft bestelt in een chique restaurant (waarvan de ober verrassend veel gelijkenissen vertoont met karakterkop Jean Rochefort) is haast pure nostalgie en het eerder op sentiment spelende slot (de afdaling naar het strand) is een staaltje visuele kunst waar ook Tati zijn hoed voor zou afgenomen hebben.
Het hoeft niet gezegd dat Rowan Atkinson zich alweer duidelijk in zijn sas voelt in de huid van één van z’n meest legendarische creaties en ook nu slaagt hij erin met een stel grimassen menig zuurpruim een glimlach op de tronie te toveren. Ook de bijrol van Willem Dafoe deed ons oprecht grijnzen. De eeuwig onderschatte kameleonacteur schittert als een arthousefilmer, die op het filmfestival van Cannes een pseudo-intellectuele politiethriller komt voorstellen en in zijn vrije uren actief is als cineast van yoghurtreclamefilmpjes.
Maar het meest van al maakt de zomerse sfeer indruk. In het begin van de film zien we hoe Bean in het met regen bezaaide Engeland zijn ticket naar de zon wint, en vanaf dan straalt het tachtig minuten lang. Met een reeks sketches die getuigen van een hernieuwde injectie creativiteit (het scenario is van de hand van Rowan Atkinsons goeie vriend Simon McBurney), een acteur die zich zienderogen nog een laatste keer wil smijten in een rol die hem de status van humorlegende opleverde (voor zover zijn optredens in beeldbuisklassiekers ‘Not The Nine O’Clock News’, ‘Blackadder’ en ‘The Thin Blue Line’ dat al niet deden), een klankband die zich onder je huid nestelt (er is een mooie rol weggelegd voor ‘La Mer’ van Charles Trenet) en een set puik gecaste tegenspelers (Dafoe als hautaine cineast, Emma De Caunes als sexy deerne, Max Baldry als de knul die hem door een speling van het lot vergezelt) is ‘Mr. Bean’s Holiday’ een meer dan waardig afscheid van de meest narcistische kluns die tv- en filmindustrie ooit gekend hebben.
Extra’s (Blu-ray): een reeks verwijderde scènes, die ons inziens ook gerust in de prent zelf hadden mogen figureren, doen je het meest lachen, maar daarnaast tref je nog enkele geinige featurettes aan die de focus (niet onlogisch) op de link met Frankrijk leggen.