Cinevision
Film besprekingen: bioscoop, dvd en Blu-ray

“Someone reminded me I once said “Greed is good”. Now it seems it’s legal.” Aan het woord is Gordon Gekko, de met voorkennis handelende, gluiperige beursgigant die - nog maar net uit de gevangenis na een 8-jarige zitstraf - het economische klimaat anno 2001 scherp observeert, en zijn kritiek op schimmige bankiers niet schuwt. Heeft de cel een ander mens gemaakt van de Wall Street-wolf? Maar verliest een oude vos zijn streken wel?

Op basis van de oude vos achter de camera zou je zeggen van niet. Oliver Stone is een regisseur die altijd graag de controverse heeft opgezocht, en ook nu schiet de voor het eerst van zijn “I never do sequels”-regel afgestapte cineast met scherp kruit op de financiële wereld die hij 23 jaar geleden (wellicht ongewild) als hip en cool voorstelde. De dreiging die van de eerste helft van ‘Wall Street: Money Never Sleeps’ (gelukkig hebben ze die ‘2’ uit de titel gehaald!) uitgaat, geeft de urgentie van Stone om dit verhaal alsnog naar pellicule om te zetten treffend weer: je voelt dat er een zeepbel op ontploffen staat. Het kan niet anders of er gaan zware klappen vallen.

Wie die klappen onder andere incasseert, is Jacob Moore (Shia LaBeouf valt voor een keer niet uit de toon), een jonge en ambitieuze trader, die met lede ogen toeziet hoe de firma waarvoor hij werkt letterlijk het leven laat: zijn baas (een sterke Frank Langella) komt in mysterieuze omstandigheden om het leven. En zelf verliest hij veel van z’n in dat bedrijf geïnvesteerde duiten. Wat nu? Gelukkig kan hij voor advies aankloppen bij Gekko (Michael Douglas onderstreept waarom hij voor deze rol destijds een Oscar won), maar die wil daar wel iets voor terug. Het toeval wil namelijk dat Jacob vrijt met Gordon’s dochter Winnie (Carey Mulligan), van wie hij al jaren vervreemd is. Aan Jacob de taak om ze weer dichter bij elkaar te brengen.

Dat laatste compromis tussen Jacob en Gordon legt direct het grootste pijnpunt van dit vervolgverhaal bloot. Stone lijkt niet goed te weten in welk aandeel hij zijn centen wil investeren: het verzoeningsverhaal van Gordon met zijn dochter (met Jacob als de spil tegen wil en dank) of het wraakrelaas van Jacob die de beurshaai die zijn chef de dood in hielp (Josh Brolin is een heerlijke schurk en Gekko’s glibberige evenknie) een lesje wil leren - wat maakt dat die twee plotlijnen vrij rommelig door elkaar gehaspeld zijn. Het helpt evenmin dat het familiedeel met zoveel teugen sentiment en plat melodrama wordt neergezet dat je je in een zaterdagmiddagse tv-tearjerker waant.

Het hoeft echter niet gezegd dat de ‘Platoon’- en ‘Wall Street’-filmmaker nog altijd weet hoe een camera te hanteren. ‘Wall Street: Money Never Sleeps’ ziet er wervelend en uiterst gelikt uit, en pakt je beet met variërende camerastandpunten en shots van cijfergrafieken tegen de skyline van Wall Street. Er gaat bovendien een geweldige, energieke drive uit van de film (een tros blits in beeld gebrachte scènes waaronder een motorchase zal daar niet vreemd aan zijn), maar anderzijds wordt er spanning en diepgang gemist. Ook de vele jargontaal die Stone geregeld in de mix gooit, maakt het niet eenvoudig om de duistere dollarspelletjes helemaal te vatten. Gelukkig kan de controversecineast wel rekenen op een stel uitstekende acteurs: LaBeouf is degelijk in een rol die bij zijn profiel past, Brolin staat heerlijk crimineel te wijzen en Eli Wallach meet zich een fluitwijsje aan waar je haren van omhoog komen. Ook leuk: de cameo van Charlie Sheen.

Al is het vooral Michael Douglas (op dit eigenste moment in behandeling voor een keeltumor: we duimen voor je, Michael!) die je de scenariomanco’s door de vingers doet zien. Of hij nu levenswijsheden verpakt in coole oneliners die zich prettig in de oorschelp nestelen, spijt betuigt aan zijn dochter (de knapst geacteerde scène uit de film speelt zich geeneens op Wall Street af!) of zijn haar met gel achteroverkamt en opnieuw een plaats aan de beurstafel claimt: Douglas’ charisma werkt als een magneet op de ogen. Gordon Gekko is terug, maar hij had een (iets) betere film verdiend.

Peter Janssens