Cinevision
Film besprekingen: bioscoop, dvd en Blu-ray

Het is al langer geweten dat ze in Hollywood de ‘nieuwe ideeën’-bron hebben drooggelegd (zelfs een boel gerenommeerde regisseurs wagen zich aan remakes en sequels de dag van vandaag!), maar ‘Death At A Funeral’ legt het probleem wel heel erg bloot: deze olijke deurenkomedie is immers de Amerikaanse versie van de gelijknamige Britse billenkletser van amper drie jaar geleden. De verandering zit ‘m ditmaal niet in de taal, maar in de huidskleur van de cast: deze overzeese variant verzamelt immers het kruim van de Afro-Amerikaanse comedy scene voor zijn lens.

Martin Lawrence, Chris Rock, Tracy Morgan, we begrijpen het als je niet meteen overloopt van opwinding. Al willen we toch een lans breken voor deze komieken, die over de plas veelal op applaus kunnen rekenen, maar in onze contreien eerder hoongelach dan wel irritatie uitlokken. Niet enkel slaagt regisseur met dienst Neil LaBute (na ‘Nurse Betty’ als beloftevol filmer door de indie Tinseltownpoort gewandeld en nu weinig meer dan een pelliculehuurling) erin ze hun gebruikelijke tics achterwege te laten houden, ook laat hij ze niet meer zijn dan schakels in een goed geolied geheel, waarin niemand uit de toon valt. Deze ketting blijkt alvast een heel stuk beter in elkaar te steken dan die waarmee Andy Schleck de Pyreneeën-cols te lijf ging.

Ja, je leest het goed: ‘Death At A Funeral’, waarin een familie en een paar vrienden samenkomen vanwege het overlijden van een geliefde pater familias, is een hoogst genietbaar vaudevilleblijspel, waarbij de graad van waardering voor de clowneske situaties erg sterk samenhangt met het feit of je de Britse originele hebt gezien. Want wie het oorspronkelijke bronmateriaal reeds aan het netvlies zag passeren, ziet de beste grappen één voor één weer opduiken: de chanterende dwerg die in bedwang gehouden moet worden, een wc-gag met een chagrijnige (én incontinente, of wat had u gedacht?) opa, de onwetende pillenslikker die de hele begrafenis in rep en roer zet, etc. Toegegeven, hoogstaand klinkt het niet, maar het werkt wel.

Wat van deze snelle remake (nooit eerder werd een reeds in de Engelse voertaal opgenomen én ook in Amerika gereleaste prent zo gauw in een nieuw jasje gehuld) dan weer een interessante vergelijkingsoefening maakt voor zij die de Britse miniklassieker wél achter de kiezen hebben. Zoals je kon verwachten is de humor een tikkeltje minder subtiel (de toiletgrap krijgt een iets vulgairdere afloop, de grote apotheose is pure grand guignol), maar qua dynamiek en vaart moet LaBute’s film niks onderdoen voor Frank Oz’ comedy-of-errors: de 90 minuten zijn in een mum van tijd voorbij, en zoals in de beste klassieke farces stapelen de misverstanden zich crescendo op richting de finale.

Maar finaal staat of valt een prent als deze (een komedie met een sliert karakters die zich anderhalf uur lang op dezelfde locatie bevinden) met de cast. Daarvoor viel in eerste instantie terecht te vrezen, maar die angst blijkt achteraf ongegrond: zowel Lawrence, Rock als Morgan waren nooit meer ingehouden, en de bijrollen worden alle uitstekend ingekleurd. Met een speciale vermelding voor Danny Glover die als bejaarde galbak de foutste oneliners mag spuien (met een quote als “I’m too old for this shit” wordt geinige zelfspot bovendien niet geschuwd) en Peter Dinklage als de geheime homofiele lover van de overledene, die de zoon met compromitterend fotomateriaal hoopt af te persen. De heerlijk over de top gaande dwergacteur herneemt z’n rol uit het origineel, maar doet er deze keer nog een hilarisch schepje bovenop. Leuk vertier.

Peter Janssens