Cinevision
Film besprekingen: bioscoop, dvd en Blu-ray
Warehouse 13, seizoen 1
In Amerika werd ‘Warehouse 13’ gepromoot als een mix van ‘The X-Files’, ‘Raiders Of The Lost Ark’ en ‘Moonlighting’ .We hadden het niet beter kunnen omschrijven. Centraal staat namelijk een special agent-duo à la Mulder en Scully die zich in de meest mysterieuze zaken zien belanden. Het (lichtkomische) gekibbel tussen hen is dan weer gelijkaardig aan dat tussen Shepherd en Willis in de jaren ’80 én de vreemde artefacten die ze tijdens hun onderzoeken tegenkomen, hadden evengoed het pad van archeoloogavonturier Indiana Jones kunnen kruisen.
In de dubbele pilootaflevering krijgen we, net als hoofdkarakters Pete Lattimer (Eddie McClintock) en Myka Bering (Joanne Kelly), een eerste blik op wat de reeks inhoudt. Een Azteekse bloedsteen zorgt ervoor dat een willekeurige passant, nadat hij zich aan de steen gesneden heeft, onder diens invloed komt te staan en zichtbaar in diens greep een aanslag pleegt op de Amerikaanse president. De volgende dag worden zowel Pete als Myka (die beide hun credit hebben bij het redden van de landleider) gecontacteerd door een ultrageheime overheidsinstantie, waar ze vanaf heden werkzaam voor zullen zijn. Groot is hun beider verbazing wanneer ze, op basis van enkele GPS-coördinaten, bij een pakhuis in the middle of nowhere uitkomen, waar alleen Arthur ‘Artie’ Nielsen (Saul Rubinek) op hen wacht.
Dat pakhuis (Warehouse 13) doet dienst als opslagplaats voor bizarre voorwerpen, die stuk voor stuk door Artie gecatalogeerd zijn. De opdracht van Pete en Myka bestaat er - aflevering per aflevering - in om zulk mysterieus object op te sporen, onschadelijk te maken en het weer naar het warehouse te brengen. Het moet een plezier zijn in dat pakhuis rond te snuisteren. Het zou ons zelfs niets verbazen mocht de verloren ark of de kristallen schedel ook in één van de dozen terug te vinden zijn. Achter ieder van die voorwerpen gaat een avontuur schuil. Het idee van ‘Warehouse 13’ spreekt beslist tot de verbeelding, maar qua avonturenfun an sich schiet de serie tekort.
Dat de protagonisten opnieuw twee tegenpolen zijn, waarvan de man de cases eerder vanuit de losse pols poogt op te lossen (zie Duchovny in ‘The X-Files’ en Jackson in ‘Fringe’) terwijl de vrouw steevast binnen de lijntjes wil kleuren (zie de vrouwelijke tegenhangers van de voornoemde sf-feuilletons), nemen we er zonder problemen bij, maar dat er van hun belevenissen weinig spanning uitgaat, is een euvel waar we maar moeilijk overheen raken. We weten ook wel dat de makers het allemaal wat luchtiger bedoeld hebben, maar van een serie met een raadselachtige premisse verwacht je toch iets meer. Bovendien staan de makers je ook niet toe zelf de grijze cellen in werking te zetten, daar de mysteries vaak plots opgehelderd worden aan de hand van een uitleg die je zelf nooit ergens van had kunnen afleiden.
Blijft over: een solide geregisseerde en vlot voorbijvliegende franchise, die spanning, actie, avontuur, sf én komedie in de blender gooit. Noem het gerust een fastfoodserie: het smaakt wel zolang je aan het eten bent, maar een uur later heb je weer honger. De serie vertoont echter wel progressie naar het einde toe (de aflevering waarin de ‘Dark Vault’ wordt onthuld, toont aan dat er met dit thema nog heel wat leuks aangevangen kan worden en uiteraard raken we iets meer vertrouwd met de karakters), wat ons niet per definitie ongunstig stemt over het tweede seizoen dat in de VS reeds in première ging. Coole artefacten kortom, maar het mysterie dat erachter schuilgaat, blijkt jammer genoeg niet altijd even interessant. Iets meer spankracht had wonderen kunnen doen.