Cinevision
Film besprekingen: bioscoop, dvd en Blu-ray

Of je nu voor- of tegenstander bent, niemand die kan ontkennen dat Miley Cyrus weet waarmee ze bezig is. Als zangeres en tieneridool hoeft ze haar status niet meer te bewijzen (wie kent er Hannah Montana niet?), maar met ‘The Last Song’ probeert de dochter van Billy Ray nu ook de stap naar ‘ernstige actrice’ te zetten - iets waar ze maar matig in slaagt.

Toen Disney-executive John Reed aan ster Miley Cyrus vroeg hoe ze haar toekomst zag, verklaarde de popster/jongerensoapactrice dat ze graag in een gelijkaardige prent als ‘A Walk To Remember’ zou willen spelen. Slim als ze is, wist ze immers dat die tenenkrommende tranentrekker tienerzangeres Mandy Moore een carrière in Hollywood opleverde (al is die onderwijl ook weer tanende). De studio nam haar vraag zeer letterlijk en klopte aan bij ‘A Walk To Remember’-auteur en genreconnaisseur Nicholas Sparks, heden ten dage één van de meest verfilmde schrijvers in het zakdoekgenre: onder andere ‘The Notebook’, ‘Nights In Rodanthe’ en ‘Dear John’ werden geadapteerd. Wie die films zag, weet waar hij zich aan kan verwachten: getroebleerde familierelaties (check!), een hoog oplaaiend doch nergens geloofwaardig passiespel (check!) én een emotionele catharsis die iedere filmanalfabeet op zijn geitenwollensokken voelt aan komen sloffen (dubbel check!). ‘The Last Song’ gooit voorts nog een voorspelbare coming-of-age-(sub)plot in de mix (we hebben geen vakjes meer om af te vinken!).

Wat maakt dat tere zieltjes volop zullen kunnen snotteren bij dit voor Cyrus gefabriceerde relaas (Sparks schreef op aanvraag eerst het script én bracht dan pas de roman uit) over een 17-jarige meid die volledig ondersteboven is van de scheiding van haar ouders. Zoals iedere weerspannige tiener heeft Ronnie - zo heet de hoofdfiguur - haar kuren: zo wil ze bijvoorbeeld haar vader niet meer zien, omdat die van New York naar Tybee Island verkaste. Na drie jaar vindt d’r moeder (Kelly Preston) het echter genoeg geweest en besluit ze Ronnie voor de zomer naar haar vader (Greg Kinnear) te sturen. De twee hebben niks gemeen, behalve hun liefde voor muziek.

‘The Last Song’ heeft zijn verdiensten: de bijrolacteurs zijn uitstekend op dreef (we hebben Greg Kinnear altijd al een onderschatte acteur gevonden), de zich aardig in de oorschelp nestelende soundtrack is perfect op maat van het doelpubliek en de strandlocaties brengen je in een wip in vakantiestemming. Bijna zou je gaan vergeten dat Sparks leverancier is van het drama dat zich voor je ogen voltrekt, maar er zijn meer dan genoeg punten die erop wijzen dat de emo-prozaïst hier een hand in heeft: de eendimensionale personages die nog minder diepgang hebben dan Konsalik-karakters en de stevige portie suiker waarmee filmmaakster Julie Anne Robinson de slotact overgiet (op aansturen van het schmaltzerige scenario).

Het grootste probleem is echter dat je de onderlinge relaties tussen de protagonisten nooit gelooft. De flirt tussen Ronnie en Will (de love interest die ze tijdens haar vakantie leert kennen) doet geen harten sneller slaan en de hobbelige vader-dochter-relatie evolueert veel te bruusk van gehavend naar superhecht. Misschien kan je deze veredelde tearjerker het best vergelijken met een minutieus geprepareerde feestdis, echter bereid door een eerstejaarsstudente aan de hotelschool. De ingrediënten (een verhaal dat op het bot bekeken wél potentie heeft én acteurs waar je mee weg kan) kan hij wel verzamelen, maar ze combineren tot een schotel die smelt op de tong lukt niet. Niet onlogisch met andere woorden dat het kleffe ‘The Last Song’ verwaterd smaakt. De minuutsoep onder de tienerdrama’s, even snel weer vergeten - en zeker niet voor fijnproevers. ‘Hannah Montana’-fans dienen zich wél aan te melden, want Miley Cyrus is nog altijd dezelfde tiener van weleer, en niet de serieuze actrice die ze krampachtig wil zijn.

Peter Janssens